Abdullah Konushevci
Të pabotuara/ Në homazh të ndarjes nga jeta të poetit nga Kosova, Abdullah Konushevci; duke luftuar me jetën, krijon himnet shpirtërore, si përjetesë dhe zbulim të qenies, deri ku mbërrijnë, tashmë jo thellësitë e imagjinatës, por fjala dhe dija për jetën; balada, lirika, elegji, që zhveshin misteret e dhimbjes, të dashurisë, aty ku fillojnë dhe mbarojnë ndjesitë si lëndë ekzistenciale për poezinë
Një top në hapësi
Ajo është një top loti
Një top loti
Bjeshkë duhet me lëvizë
Mos me lanë m’u rrokullisë
Ajo është një top bore
Një top bore
Që rrotullohet papra rreth meje
Ajo s’i ka dy fije mend
Krejt do m’u shkri për mua
Për mua që po shkrihem
Më shpejt se bora
Ajo është një top në hapësi
Një top në hapësi
Disa e shohin si një kometë
Disa si një meteorit
Ajo është një ëndërr
Që rri nalt në ajri
Mos me përgjakë vrasësit
Ajo është një top loti
Një top loti
Lum si ai që e ka parë
Si ndrin në errësinë
Prishtinë, më 26 prill 2013
Diell i qeshur
Me nisë ditën
Me një diell të qeshur
Si në vizatime fëmijësh
Shenjat janë se ke m’e sosë
Si një djalë diell
Me nisë ditën
Me një këngë gëzimi
Me një Haleluja të gjatë
Shenjat janë se ka me ardhë
Qengji dhe bisha ka m’u shtrue
Me nisë ditën
Me një puthje të thellë
Gjithë ditën ke me qenë
Dy në një
Me nisë ditën
Me lëng portokalli
Nuk është gjë
Dita ka m’u zgjatë pa lidhje
Dhe muzgu kurrë s’ka me ra
Prishtinë, Dita e Pranverës 2013
Loja me vdekjen (1)
Kujtoi se shkoi
Me atë bisht magjik palloi
Nuk e pa se la erën la ngjyrën
Se në shpirt e zemër i ruaj fytyrën
I them mos druaj
Kur vdekja të afrohet
Kam me veshë këmishën e gjarprit
Dhe kam me mashtrue
Kur të më lidhë për brezi
Si shokë kam me pështjellë ylberin
Dhe kam me çmeritë
Kujtoi se u kthye
Pa u larguar kurrë
Se ngjyrën erën
Bashkë me sytë e mëdhenj fytyrën
Ashtu të freskët të njomë
I kish lënë tek unë
Natyrisht
Diku tjetër qetësi nuk gjenin
Nëntor 2012-shkurt 2013
Dritë e saj është në mua
Ajo më lëshon dorën
Më lë vetëm në rrugë
Pa të jam unë
Ende një i verbër
Një hap më tutje s’mund të bëj
Vjen dhe më nxjerr në shteg
E shoh një dritë të vogël
Një dritë që vjen e bëhet e madhe
Një dritë që jam unë
I shumëzuar shumëfish me të
Besoj do më kthehet
Kur të pjesëtohet me të gjithë
Dhe terri t’i vrasë sytë
Kur ta shohë dhe vetë
Se dritë e saj është në mua
Prishtinë, 23 nëntor 2011
E sigurt është vetëm vdekja
Nuk është e sigurt
Në më deshi më shumë se veten
Nuk është e sigurt
Në e desha me shumë se veten
Nuk është e sigurt
E ndoqën sigurinë nga unë
Apo e humba rrugës
Nuk është e sigurt
Ka sigurimi fytyrë burri
A bishe të trembur
Nuk është e sigurt
Jam një shuk drite
Apo njeri prej mishi e gjaku
Nuk është e sigurt
Po e shkruaj unë këtë vjershë
Po i shtyp unë shkronjat në tastierë
Këtë as sigurimi s’mund ta dijë
Nuk është e sigurt
Do të vdes në shtrat
Apo do të më vrasin
E sigurt është se dua
Të kem këmishë të bardhë
Të bjerë më shumë në sy gjaku
Nuk është e sigurt
Ç’do të bëhet me sigurinë e brendshme
Do të ma kthejnë një ditë
Apo do ta nxjerrin në treg
Nuk është e sigurt
Më përgjojnë telefonin
Apo ai jehon vetiu
Nuk është e sigurt
Cilën ditë do të më nxjerrin
Prapë në gjyq
Apo më parë do të më marrin në hetime
Nuk është e sigurt
Cilin rrugaç cilën kurvë
Do ta ndërsejnë nesër kundër
Nuk është e sigurt
Se nuk do të djersij
Se nuk do të pëlcas
E sigurt është vetëm vdekja
Dhe ringjallja po ashtu
Prishtinë, më 28 prill 2011
Loja me vdekjen (3)
Mos ki frikë, ti mikja ime
As vdes unë pa ty
As vdes ti pa mua
Nuk kemi me lanë
Pa u harrnuar me ëndrra
Me ba vdekjen me na kërkue
Te njerëzit e tjerë
Kur më s’mundemi me shtrydhë
Një pikë dashni
Ki frikë, mikja ime
Zoti po çon dorë prej nesh
Shumë më mirë
E kemi me vdekë
Kemi m’u kujtue
Siç kujtohet dritë e Zotit
Matanë
Një shuk i fortë purpuri
Kemi me qenë
Mos ki frikë, ti mikja ime
Dashnia rritet nuk vdes
Prishtinë, 2012 – shkurt 2013
FJALA
Ajo pret në errësirë
Pret të më lodhë gjumi
Të më zërë rakia
Të humbem në dashuri
Unë e shoh si rri
E gatshme si macja
Ajo është vrasëse
S’ngopet së piri
Gjak blu
Ia shoh dhëmbët kthetrat
Gjithë gjak
E ndiej si merr frymë
Llahtarshëm
Lavirja e ndezur në epsh
Kur në dhomë bie nata
Dhe unë strukem në qoshe
Dhe rri dhe pres
Të zbardhë agimi
Prishtinë 4 gusht 1995
TROJA ISHTE NDRYSHE?!
Dhe rridhni ende gjak
Ti Paramithi ti Filat
Dhe digjeni ende në flakë
Ti Artë edashur ti Pargë
Zerva shënon me shpatë
Kokat e foshnjave të prera
Troja ishte tjetër thonë disa
Po grekët
Grekët ishin po ata
Nga Dodona ikën pleqtë
Dhe pëllumbat ikën diku
Tash dhe lisat më nuk fëshfërijnë
Eh, po t’i dinim
Sikur tash i dimë
Kudo tokë e djegur
Kudo tym e flakë
Një gjëmë që ngjitet
Lart e më lart
Prishtinë, më 20 maj 2010-30 maj 2013
Katër sonete nga Fernando Pessoa (nga “Duhantorja”) përkthyer në shqip, ekskluzivisht për “Logos & Art” nga Linsadri Kola
Ma nuk shoh kë deshta…
4 sonete
Fernando Pessoa
*
Pjesa e përtesës asht jeta njimtue.
Ai që nuk shfaq mundë në vijimësi,
por e len të amullt, e len n’gjumësi,
e len pa të ardhme e pa u strehue,
çka mundet me thithë nga lufta dekë thue,
për me ndjekë, nga e njoftuemja kotësi,
nji hap, ma fort prej inercisë me ndi,
nga vegimi humbë e zjermi vorrue,
përpos qetsisë ’dorëzueme që ka
shpërnda në gjak, dhe nëpër trup të tanë
vetdín as me dashtë as me kenë asgja,
mbrendavegimi i sendeve t’gërmueme
dhe kundërshtimi, si nji e bukur anë
e duerve që zbehja i ban t’akullueme?
*
Kam pushue s’kêni aj që shpresova un,
Kshtu, kam pushue s’kêni aj që s’isha aspak…
Mes valës me valë, vala s’grryhet ndopak
e gjithçka, zgjat e rrjedh, kur asht e lidhun.
Zhgjeta dridhet, ngaqë, n’harkun ’tërhekun,
e tashmja krijon e rrok t’ardhmen sak.
Nse detet tërbohen egër pa cak,
kjo a’ se paqja e ardhshme, gjurmën ka fshimun.
Gjithçka varet nga ajo që s’ka ekzistue.
Prandej qenia ime e heshtun kthehet
me t’njejten përgjasí, i vrazhdë e trishtue.
Asgja s’më shpjegon. Asgja s’më takon.
E mbi gjithçka hana e huej lëshohet
n’dritën që krejt shpërndan dhe asgja s’fiton.
*
Jeta ime asht nji barkë braktisë tash pak:
s’i shërbej, n’port shkretue, pajtue me fatin.
Pse nuk niset dhe nuk e ndjek instinktin
e lundrimit, martue me short vetjak?
Ah, mungon kush e lshon n’ujë e flutrak
e ban skafin me vela; pelegrinin
të freskët banimit, në përqafimin
hyjnor të mjesit, të pastër e idhnak.
Trup i dekun n’veprim pa farë dëshrimit
për me jetue, hije sterile e gjallnisë,
tue value në lulen e kotë t’vajtimit.
Algat e bajnë t’blertë drunin e lakuem,
të përkund era hiç për pa të lëvisë,
dhe asht përtédetit Ishulli i lakmuem.
*
O kthesë horizonti, që të përshkon,
skaj shikimi, zbraztë s’kêni a tu’ qëndrue.
Zhgjetë, që krahnori përbind më tejshkon.
Mos u ligso: me dekë asht me vazhdue.
Ma nuk shoh ke deshta. Kupa q’anon,
e artë, nuk asht coptue. N’det humbue,
përmbytun, po në fund hirsin dallon
e fshehun për ne, por tue kallzue.
O kthesë horizonti, t’qasem dikundit,
për ke rrin, kur kam me u zhdukë nji ditë
nga shikimi i fundit i majës ’fundit,
por në t’njejten përjetsí tue shkue jam
mbi kthesë, dersa koha ma s’ka me pritë
e ku kam kenë nji ditë me u kthye kam.
Përktheu nga italishtja Lisandri Kola
