Psikologji/ Sjellja që shkakton disekuilibrin vetjak, që mund të quhet ndryshe edhe devijim
Mazokistët ndonjëherë e kanë shumë të vështirë të jetojnë të lumtur dhe të përmbushin jetën, për shkak të stresit dhe nevojës së tyre për dhimbje. Disa nga hapat që psikologët rekomandojnë, janë: mësimi rreth natyrës së mazokizmit përmes formave të ndryshme kërkimore. Ekzistojnë tri kategori të ndryshme të mazokizmit, si ai seksual, emocional e fizik dhe se secili ka një tërheqje të madhe për të përjetuar dhimbje. Një nga hapat që po ashtu këshillohet nga psikologët, është asimilimi dhe modifikimi pozitiv me sjellje dhe ushtrime. Mazokistët duhet të kuptojnë rëndësinë dhe respektimin e vetes si dhe kujdesin dhe ndjenjat pozitive që janë thelbësore për të ndihmuar në kurimin e mazokistëve.
Mazokizmi është një sjellje devijante e qëndrueshme në dëshirën për të pasur ushtrim dhune mbi personin i cili vuan nga ky devijim, qoftë kjo fizike apo poshtërim emocional. Në mënyrë më të përgjithshme mazokizmi shpjegohet si sjellja që gjendjen e vuajtjes dhe dhimbjes e përjeton si kënaqësi. Shkencërisht dhimbja e bën trurin të prodhojë “endorfinë” që më pas, duke qarkulluar, krijon dhe jep një ndjenjë euforizmi.
Por termi mazokizëm përdoret gjithashtu dhe për të përshkruar situata në të cilat qenia njerëzore jeton në mënyrë pasive pa reaguar ndaj aksioneve apo sjelljeve të personave të tjerë të cilët sjellin vuajtje.
Termi mazokizëm është prezantuar nga R. von Krafft-Ebing i cili e huazoi këtë term nga emri i një romancieri austriak Leopold von Sacher Masoch, personazhet e të cilit përftonin kënaqësi erotike nga keqtrajtimet.
Mazokizmi si sjellje vjen si rezultat i një disekuilibri vetjak. Ajo është një sjellje regresive që mund të quhet ndryshe devijim. Vetë termi mazokizëm përfshin në vetvete një perversion seksual, në të cilin individi provon kënaqësi nga vuajtja apo dhimbja që merr nga të tjerët. Kjo sjellje është pjesë përbërëse e karakterit të disa individëve, të cilët qëllimisht i prokurojnë vetes keqtrajtime, vuajtje dhe akte të turpshme.
S. Freud nga ana tjetër, përgjatë jetës së tij, në periudha të ndryshme kohore e ka konsideruar mazokizmin në tri mënyra të ndryshme:
Në 1905-1919 e përkufizon si një perversion të thjeshtë, fajtor për të cilin mund të jetë transformimi i sadizmit (ku subjekti ndjen kënaqësi duke i shkaktuar dhimbje të tjerëve apo duke i keqtrajtuar).
Në një kohë të dytë 1919-1924 Freud e përkufizon mazokizmin si një fenomen regresiv nga nevoja e pandërgjegjshme për t’u ndëshkuar, pra jo vetëm si perversion seksual, por edhe si pjesë të karakterit.
Në një kohë të tretë 1924-1937 e lidh mazokizmin me impulsin e vdekjes, njëkohësisht krijoi dallimin midis një mazokizmi primar dhe një sekondar, nën një tjetër profil krijoi mazokizmin erogjen, femëror dhe moral.
Nuk ka qenë vetëm Freud ai i cili ka bërë përshkrimin e këtij devijimi, por bashkë me të kanë qenë dhe shumë studiues të tjerë. Autori Th. Reik e klasifikonte mazokizmin në verbal, social dhe i masave. Mazokizmi verbal kishte të bënte me individë të cilët dëshironin apo pëlqenin që të tjerët t’u flisnin me fjalor vulgar, të turpshëm apo t’i ofendonin, ndërsa mazokizmi social ishte kur individë të cilët parapëlqejnë të pozicionohen në poste vartësish, pra pëlqejnë pozicione ku mund të ndihen të nënshtruar.
Për sa i përket mazokizmit të masës, bëhet fjalë kur individët heqin dorë nga individualiteti i tyre kur ndodhen brenda një mase njerëzish interesantë, entuziastë, pra që bën përshtypje dhe të devotshëm për ata të cilët paraqesin një imazh të idealizuar.
Për disa psikologë të tjerë mazokizmi bën pjesë në grupin e sjelljeve perverse, por për disa të tjerë mazokizmi është thjesht një kënaqësi vetjake.
Për më shumë se një shekull më parë, njerëzit të cilët i nënshtroheshin robërimit, rrahjeve dhe poshtërimit për kënaqësi seksuale, konsideroheshin të sëmurë mendërisht. Por në vitet 1980, Shoqata Amerikane Psikiatrike S & M, e hoqi këtë kategori nga diagnostikimi dhe statistikat nga manuali i çrregullimeve mendore. Ky vendim ashtu sikurse edhe vendimi për të hequr homoseksualitetin si një kategori në 1973 ishte një hap po i ndërmarrë nga kjo shoqatë drejt pranimit shoqëror të njerëzve me dëshira seksuale, që nuk janë tradicionale.
Çfarë është e re, është se dëshira të tilla gjithnjë e më shumë po konsiderohen si normale, madje edhe të shëndetshme, si ekspertë të fillojnë të njohin vlerën e tyre potenciale psikologjike. Kjo shoqatë predikon idenë së njerëzit kanë filluar të kuptojnë se disa njerëz nuk kënaqen as emocionalisht e as fizikisht nga marrëdhëniet tradicionale. “Kënaqësia e fituar nga mazokizmi është diçka shumë më tepër se seksi”, – shpjegon Roy Baumeister, Ph.D., një psikolog social në Universitetin Case Western Reserve.
Mazokizmi nuk është më një patologji
Freud ishte një nga të parët që diskutoi për S & M në një nivel psikologjik. Gjatë 20 viteve duke hulumtuar këtë temë, teoritë e tij kalonin njëra-tjetrën për të krijuar një labirint të kontradiktave. “Njerëzit bëhen mazokistë, – ka thënë Frojdi, – si një mënyrë për të rregulluar dëshirën e tyre për të dominuar seksualisht të tjerët”. “Dëshira për të paraqitur, nga ana tjetër, – tha ai, – lind nga ndjenjat e fajit mbi dëshirën për të dominuar”. Ai gjithashtu argumentoi se dëshira për S & M mund të lindë më vete, kur një njeri do që të marrë rol pasiv femra, me zotërimin dhe rrahjen “castrated apo copulated me, ose dhënia e lindjes.” Luc Granger, Ph.D., drejtuesi i departamentit të Psikologjisë në Universitetin e Montrealit, ka krijuar një program intensiv për trajtim agresor-seksual në La Macaza. Burgjeve në Quebec, ai ka kryer edhe hulumtime në komunitetin S & M. “Ata janë popullsi shumë e veçantë”, – thotë ai. Ndërsa S & M ka rregulluar shkëmbimin e pushtetit midis pjesëmarrësve konsensualë, sadizmi seksual është derivim i kënaqësisë nga inflicting ose dhimbje apo kontrollin tërësor e një personi të gatshëm.
Megjithatë, mendimi psikologjik i përgjithshëm ende e sheh mazokizmin problem dhe si të vështirë për t’u shëruar. Mazokistët ndonjëherë e kanë shumë të vështirë të jetojnë të lumtur dhe të përmbushin jetën, për shkak të stresit dhe nevojës së tyre për dhimbje. Disa nga hapat që psikologët rekomandojnë, janë: mësimi rreth natyrës së mazokizmit përmes formave të ndryshme kërkimore. Ekzistojnë tri kategori të ndryshme të mazokizmi, si ai seksual, emocional dhe fizik dhe se secili ka një tërheqje të madhe për të përjetuar dhimbje.
Një tjetër këshillë rekomandon se për personat që kanë tendenca mazokiste dhe që nuk kanë dëshirën të shërohen, të mundohen të kuptojnë se kurimi i këtij çrregullimi bëhet vetëm për ata të cilët e konsiderojnë veten të gatshëm për ndihmë.
Cilido që vuan nga ky çrregullim, duhet të mësojë sa më shumë që të jetë e mundur në lidhje me rrënjët dhe tendencat mazokiste. Duhet analizuar historia e plotë familjare dhe shëndeti mendor si dhe të përpiqemi të identifikojmë arsyetimin pse vetë mazokisti është bërë i tillë (shumë herë, edhe pse jo gjithmonë, ka një histori të abuzimit emocional, fizik apo seksual që ka filluar si një model i përhapur i dhimbjes duke kërkuar në marrëdhëniet e mëvonshme).
Një nga hapat që po ashtu këshillohet nga psikologët, është asimilimi dhe modifikimi pozitiv me sjellje dhe ushtrime. Mazokistët duhet të kuptojnë rëndësinë dhe respektimin e vetes si dhe kujdesin dhe ndjenjat pozitive që janë thelbësore për të ndihmuar në kuriminin e mazokistëve.
