Alban Bala
Stinë pranvere në një tufë me poezi të Alban Balës; lirikë e sapoçelur në një veladon ndjesish të përzishëm, që rrjedhin gjithnjë të qeta, me etje shpirtërore drejt vendeve të bardha ku rrëfehen vetëm dashuritë
KENGE DASHURIE
Une nuk di te dua. Kurre nuk kam ditur.
Di qe te kam si anija detin.
Fillim dhe fund, pandashem e pasigurt,
Ne brigjet e mia vij vec per te fjetur.
Une nuk di te dua. Kurre nuk kam ditur.
Di qe e mas kohen me rrahjen e zemres
Jam gjaku qe freskon ecjen tende, frymen e gezuar,
Mendjen.
Por une nuk di te dua…
Jam si hena mbi det. Kur ti s’ben dallge, shkelqej.
Vallezoj me ty me ritmin e udhetimit
Drejt se panjohures qe mbetet nje toke e mire, e shkrete
Ne skaj te vetes.
Te kam si trupi shpirtin, nje te panjohur te shenjte
Nje vehte te dyzuar. Te kam fryme.
Por une nuk di te dua. Kurre nuk kam ditur
Te dua me mire…
TOSKANA
Kodra te parritura veshur me afshin e diellit
Lirishta te embla, djerrina te pjerrta
Muzgu perndez heshtjet e nje bote te gjelber
Fshehur pas fustanit prej rrjete te degeve
Pemet marrin fryme me gishta te holle gjethesh
Shtepi te mbjella si syte mbi fytyra
Kodrinat toskane jane te buta si faqe
femijesh
Mes pishave si ccadra nomadesh me floket e mbledhur
Ne ajer te erreta dridhen selvite
Historia eshte nje mur gjysem i rrezuar
Qe ngjyros perendimin…
MBI DET
Pasqyra ime ka kohe qe ben dallge.
Por Deti mbetet nje poezi ne vete te pare
Nje udhetim qe niset pa ikur, eshte nje kenge
Se ciles i degjohet vec jehona e lagur,
Eshte mall
Nje sy i perlotur qe rri shtrire si nje qeshje
Mbi trupin e zeshket te nates.
Deti eshte nje kujtim ku vizellojne ajert
Dritat e ardhmes, frika e harreses, dallga
Qe thyhet brigjeve te humbur me dashje.
Deti eshte ditar, nje liber perrallash
Te gjalla.
Sa here shoh veten ne pasqyre afer tij
Gjej nje thinje te re e te kalter…
Do ma kendosh prape sonte nje kenge malli?
Me ç’fjalë të ta them dashurinë?
Me cc’fjale mund te ta them dashurine?
Une fjalet i humba si femija friken
I humba si pranvera lulet e qershive
Kur lidhin fryte.
Me cc’fjale mund te ta them dashurine
Tani qe jam rritur?
E gjithe jeta eshte enderr, por une nuk kam endrra.
Per ty kam force, kam etje dhe shume droje.
Nuk eshte frika qe ma mbyll gojen. Eshte bindja
Se ccdo gje qe them ka ndodhur.
Ne jemi me afer se gishtat e nje dore
Dhe ne mes eshte deti i se panjohures
Me brigjet e tij te medhenj veshur me dallge te vogla
Jane heshtjet e vjetra qe vijne me syte poshte
Si pleqte kur zgjohen…
Themi te njejtat fjale, tani mendojme njelloj
Ndjejme po ate lodhje perpara se te nise shiu
Na therin te njejtat kocka,
Cigaren e mbajme me te njejten dore
Dhe e thithim me buzet e njeri tjetrit,
Si fatin e ndezim – me te njejtin zjarr
Ku ngrohemi…
Me cc’fjale te ta them dashurine sonte
Kur ti mallin tend e tregon sa here mbledh gishtat
Ne grushtin e gjelber si nje molle
Kur vallezon si qeshje mbi supet e gjera
Ne nje parajse lotesh…
E di… Ccdo pyetje eshte tashme e kote.
Vec koha e di te verteten. Koha
Eshte e vetmja fjale qe e themi paprere
Dhe pse s’e kuptojme…
Po une qe e kuptoj dashurine per ty
Me cc’fjale te ta tregoj?
POEMA IME
Poema ime
Femija im
Enderr…
Kam ende mbi fytyre driten e syve te tu
Rreth qafes t’i mbaj krahet e holle si vargje kenge
Zeri im eshte leximi i shenjave te tua te vogla
Mbi lekure
Nje kujtese dashurie, fuqi e mbledhur nder humbje
Te bukura…
Vetem nje femije mund ta kuptoje nje burre
Dhe qiellin e tij prej yjesh te bere pluhur
Shkelur nga nje grua…
Une tash sa kohe te shkruaj me penen e hijes
Se trupit tim qe udheton i permallur
Mbi flete qytetesh plot njerez, mbi pyje
Qe jane bere zjarr,
Mbi rruge qe me bindin se asnje gje nuk iken
Mbi fusha te rrezuara fresket prej qiellit
Mbi livadhe, mbi ujra, mbi fytyra brigjesh…
Mijera diej kam lene te ikin e mijera te tjere kam pritur
Te ngriheshin per ty…
Ndoshta Zoti ka ruajtur nje te fshehte te fundit
Qe do ta gjej nder lutje, tek i jap fryme endrres
Si bleta prej lules do te shfaqesh ne ajer
E do m’i ndrisesh syte, ato duart e zemres
T’i perkedhel i pafjale perrenjte e bardhe te vargjeve
Ato floke te arte qe era ngre ne qiell
Dhe pastaj bashke do shkruajme nje kenge te dlire femije
Dhe do ta kendojme mbi rruge, me dy hije
Si nje ore te nxjerre prej kujteses qe Zoti
Na e fali per te matur perjetesine…
KANTATE
Nuk e besoja se do ma beje jeten
Kaq te bukur e te rralle…
Ti bere me mua ate qe zogjte bejne me pranveren.
I japin qiell. E veshin me te kalter
E ndezin te gjelbren e pyjeve, mbushin krezat e luleve
Me ajer.
Tani une jam nje stine e mire dhe ti
Nje premtim dashurie i mbajtur.
Nuk do e besoja se nje grua mundet
Te rindertoje keshtjella prej fryme kaq lehte.
Ti erdhe si Rozafe ne jeten time prej guri
Mbi mjegullat e Drinit, mbi nje bote te braktisur
Vellezerish
Ti gjete themelet e burrit, i shkele
Te gjitha gjurmet e nje endrre te fshehte
Vullkanesh qe flinin, flurudhat e detit
Ne greminat e kaltra te jetes
Me nxore prej gjirit si klithmen e akullt
Te pulebardhes se eger prej femre
Me ngrite mbi buzet e nxehta te eres
Drejt vetes, drejt vetes tjeter…
Asgje s’eshte perralle ne nje bote ku je ti
Largesite jane vec fjale qe u tremben syve
Dhe mosha nje enderr e mire si perkedhelja.
Ti je nje stine qe me rinon cdo dite
Dhe une qielli yt i perjetshem.
Kujtime nëne
Nena ime flet shpesh per kujtimet
Si per ca femije qe nuk kane lindur ende:
I vesh bute me drite, i mbeshtjell me veshtrime
Dhe i perkund ne djepin e endrrave.
Peshperima dhe puthje, petale, aroma
Fjale qe buze dritares hedhin shtat me lulet
Gjilpera shikimesh qe qepin mbi perde
Imazhe zerash te huaj.
Zgjime te perhenura, fluturime dhe rruge,
Horizontet jane letra poezie per muzgun
Floke te mbetur tretshem ne fllade deshirash,
Prekje te harruara ne librin e lekures
Bute, kaq bute…
Udhetime te nisura me zemer, te humbura,
Shpejtesi te ngrira ne retina pa lote
Krahet perkedhelin largesite ngjyre stine
Nen hapa lumturie qe sodisin moshen.
Kujtime… Kaq kujtime prej botes!
Tash ne cdo kujtim fle bute nje i njohur
Si bebzat e syve poshte qepallash te mbyllura.
Pranvera eshte nje lot i ngjyrosur me mall
Qe vishet me dimer…
Yje te imet femijesh te palindur
Castesh qe dot me nuk kthehen mes duarsh
Tek guximi i buzes, te fryma e dridhur
E nje jete te lodhshme te jetuar si grua
Plot per plot kujtime…
VISOR RIVIERE
Shamia e detit valevitet mbi floket e bardhe te ullinjve.
Prej guri ketu jane vetem kujtimet, shtepite e lena bosh dhe duart e varreve.
Gjithcka tjeter eshte prej dheu te bute: kenget, njerezit, heshtjet.
Udhet si vija lotesh qe zbresin ne plazhe
Nishane te arte ne vetulla shkembore. Jete e ajert
Zogj qe kane harruar sesi behen folete me kashte
Qyteza femijesh te moshuar, nje shtrat pellazg
Zjarresh qe ndizen vete, qiej te zbrazet resh te bardha.
Luftrat qe s’i tret dheu ketu jane harruar.
Ne tempuj ata qe iken muruan syte, jo zemren.
Gjithcka qe s’mbahej mend dikush e ka rrefyer
Me kenge.
Ne kete vend kendohej vec mbi djepa.
Bregdet i thate. Male te larte.
Rrufe’ te mbetura ne ajer
Ne mes te eres ku mjegullat ngjyre bari rrezohen pjerret.
E tashmja eshte vec nje kohe e larget
Qe do te vije vete
Si nje leter e nisur nga e ardhmja.
Borziloku, si malli im, ka ere te djegur.
MESNATË
Ninullat xixellojne mbi molleza te imta
Dhe femijet qeshin neper gjume si engjej.
U them se i dua shume. I perkedhel me heshtje.
Ne erresiren e tyre rrihet vetem ne kembe…
U them se jam krenar per ta, kryelarte,
I bindur se Zoti do t’ua beje rrugen drite.
Ju them se fitoret e para jane me te vogla se syte
Por me to shihen yjet.
Ju them
Se kam deshtuar nje mije here ne jete
E njemije here te tjera jam ngritur perdhune
Si balona qe u bera pranveren e shkuar, plot ngjyra
Qe era e humbi ne lagune.
Ju them se koha matet me dashuri, jo me lote
Se fuqia eshte ajo qe japim, se guximi
Eshte te ikesh nga deshirat e forta
Me zemren mes dhembeve te buzeqeshjes se dlire.
Nje zemer qe rreh te e mira
Nuk gjen vec mire…
Ne dhomen e tyre xixellin harrimi im.
