Vath Koreshi
Ndërsa matanë dritares shuhej drita e një dite të shkurtër dimri, ai po thoshte se nga çfarë malli përbëhej ajo mbrëmje me atë perëndim dielli atje larg dhe me përhimjen e drurëve të kopshtit të vjetër, që dukeshin si të mekur nga një heshtje vetmitare? Në parvazin me vazo begonjash kishte vënë gotën e vogël me Çinzano dhe, ndërsa rrinte në këmbë dhe shihte matanë, sillte ndërmend një ndajnatë të hirtë të një dimri të largët. I ravijëzohej një portret oval diku në një park ku shtillej mes erës një dëborë e imët dhe e ngrirë. Atëherë kishte qenë funddhjetori dhe, të mbështjellë me palltot e tyre të trasha, kishin përshkuar parkun, kishin hyrë në një bar, ishin ulur në një tavolinë pranë një dritareje me begonja dhe, teksa donin të merrnin ndonjë gjë të veçantë për të pirë, kishin porositur nga një gotë Çinzano. E kishin ndier veten të çlodhur që ishin bashkë dhe, në pritje se çfarë do t’i thoshin njëri-tjetrit, shiheshin në sy dhe nuk dinin nga t’ia nisnin.
Atëherë kishte ndodhur që ajo, si të dilte nga ndonjë ëndërr, i kishte thënë në mënyrën më të pakuptimtë: mirëmbrëma! Një mirëmbrëma që kishte pasur një efekt të çuditshëm tek ai. I ishte bërë sikur kishte parë det! Sikur kishte parë një çajkë a ndonjë shpend tjetër të tillë, që fluturonte nëpër mjegulla!
“Mirëmbrëma”, ia kishte kthyer edhe ai me një gjë të valtë, që i kishte rrahur nëpër dej.
Ajo e kish vështruar, por nuk i qe përgjigjur dhe nuk i kishte folur.
Atëherë ai e kishte pyetur:
“Për çfarë po mendoje?”
“Po ti për çfarë po mendoje?” ia kishte kthyer ajo.
“Për një det!” i kishte thënë ai. “Ndoshta marrëzi, por sikur po shihja një masë të ujtë… në një mbrëmje… s’di si të them”.
“Vërtet?!”
“Po, vërtet!”
Sytë e saj shikuan me ngulm.
“Po shihje një si det… një si çajkë që fluturonte mbi ujërat e tij?!”
“Po, pikërisht!” kishte thënë ai.
Pastaj kishte shtuar:
“Çuditesh?”
“Çuditem” kishte thënë ajo. “Se edhe unë diçka të tillë po shihja! Shihja një si det me një çajkë që fluturonte nëpër mjegulla!”
Ata qenë tulatur pas këtij pohimi dhe sikur i kishte zënë një ankth prej enigmës. Si kishte ndodhur që kishin menduar të njëjtën gjë?
…Këtë po mendonte atë mbrëmje me gotën e Çinzanos përpara dhe pranë dritares së tij me saksi begonjash. I vinte ndërmend ajo ngjarje e largët me atë përputhje të çuditshme mendimesh dhe, tek e sillte ndërmend, deshi të thotë diçka si atëherë. Deshi të flasë me zë, drejtuar nga qielli i largët që po errej. Deshi të thotë: mirëmbrëma! U mbush me frymë dhe tha:
“Mirëmbrëma!”
Priti duke mbajtur frymën dhe pyeti se a do ta dëgjonte përgjigjen e saj, atë mirëmbrëma si atëherë, atë pëshpërimë si përmes një deti nëpër puhitë e mbrëmjes që vinin nga larg? Pas disa çastesh, me zë gati të pandjeshëm, erdhi mirëmbrëma e saj e ëndërrt! Si edhe tek ai, në atë mirëmbrëma ndjehej një mall shtrydhës.
…Ai po thoshte me vete, ndërsa rrinte pranë dritares me gotën e Çinzanos në parvazin me begonja se nga çfarë malli përbëhej ajo mbrëmje me atë perëndim dielli atje larg dhe me përhimjen e drurëve në kopshtin e vjetër, që ishin aq të vetmuar dhe aq të heshtur? Mbase mbrëmje të tilla, tha, përbëhen nga malli që na zë, kur duam ta ndajmë gëzimin, qoftë edhe hidhërimin tonë, me dikë, të cilin nuk e kemi pranë. Ose kur tjerrim në shpirt një dashuri, që duhej të qe shprehur, por që kushedi se për çfarë arsyesh dhe që kushedi se për çfarë shkaqesh ishte bjerrë nëpër fjalë dhe nuk qe shprehur dot. Apo ndoshta ajo që duhej shprehur ishte e pashprehshme, sepse përbëhej nga një ind i ëndërrt, i endur prej dëshirash dhe jo prej realitetesh?…
Fundshkurti, 2002
