Henri Michaux
Henri Michaux, një natyrë mjaft ideosinkretike, poet, shkrimtar dhe piktor, i cili ka shkruar në frëngjisht. Michaux është më i njohur për librat e tij ezoterikë shkruar në një stil shumë të arritshëm. Një poet që udhëtoi shumë, karriera e të cilit pati disa drejtime. Shkroi dy vepra mjaft intriguese e të tjera që i mëshojnë fuqisë poetike mbi njeriun. Më poshtë janë disa poezi të marra nga “Fjala review”
- Unë po vozis
E mallkova ballin tënd, barkun, jetën tënde
Mallkova rrugët ku shkelën hapat e tu
Gjërat që preke me duar
Mallkova brendinë e ëndrrave të tua.
Të vura një pellg në sytë që më s’shikojnë
Një insekt në veshin tënd që më s’dëgjon
Një sfungjer në trurin tënd që më s’kupton.
Të ngriva në shpirtin e trupit tënd
Të ktheva në akull në thellësitë e jetës tënde
Ajri që thith të mbyt
Ajri qe thith ti është si ajër qilari
Është një ajër që e kanë shfryrë tashmë
Hienat
Ky është një ajër që askush s’mund ta thithë.
Lëkura jote është e tëra e lagësht
Lëkura jote djersit ujërat e frikës së madhe
Sqetullat e tua kutërbojnë deri larg prej shpellës së nëndheshme.
Kafshët ngordhin në vend kur kalon ti
Qentë ulërijnë natën, me kokat drejtuar nga shtëpia jote
Nuk mund të arratisesh
Nuk mund të mbledhësh as fuqinë e një milingone në majën e këmbës tënde
Lodhja ta kthen trupin në një cung
Lodhja jote është një karvan i gjatë
Lodhja jote shtrihet deri në vendin e Nan
Lodhja jote është e papërshkrueshme me fjalë.
Vetë goja jote të kafshon
Vetë thonjtë e tu të çjerrin
S’të përket më, gruaja jote
S’të përket më, vëllai yt
Shputën e këmbës ia ka pickuar një gjarpër.
Dikush pështyu mbi pasardhësit e tu
Dikush pështyu buzëqeshjen e vajzës tënde të vogël
Dikush u kapardis duke pështyrë në pronat e tua
Bota ikën larg teje
Unë po vozis
Unë po vozis
Unë po vozis kundër jetës tënde
Unë po vozis
Unë shumohem në vozitës të panumërt
Që të vozis më me forcë kundër teje
Ti bie në mjegull
Ti ke mbetur pa frymë
Ti rraskapitesh me përpjekjen më të vogël
Unë vozis
Unë vozis
Unë vozis
Ti zvarritesh i dehur, lidhur pas bishtit të një mushke
Dehja si një çadër e stërmadhe që errëson qiellin
Dhe mbledh mizat
Dehje marramendëse e kanaleve semicirkulare
Fillesat e pavëna re të një hemiplegjie
Dehja nuk të lëshon më
Të shtrin në të majtë
Të shtrin në të djathtë
Të shtrin mbi kalldrëmin e rrugës
Unë vozis
Unë vozis
Unë po vozis kundër ditëve të tua
Ti hyn në shtëpinë e vuajtjes
Unë vozis
Unë vozis
Në një shami sysh të zezë janë shënuar veprimet e tua
Në syrin e madh e të bardhë të një kali me një sy e ardhmja jote rrokulliset
UNË PO VOZIS.
- Përmes oqeaneve dhe shkretëtirës
Efikas si akti seksual me një vajzë të virgjër
Efikas
Efikas si mungesa e puseve në shkretëtirë
Efikas është veprimi im
Efikas
Efikas si tradhtari që qëndron mënjanë me njerëzit e tij gati për të vrarë
Efikas si nata për të fshehur objekte
Efikas si dhia për të bërë fëmijë
Te veckël, të veckël, zemërthyer që në lindje
Efikas si nepërkë
Efikas si një thikë e mprehur për të plagosur
Si ndryshk dhe urinë për të plagosur më tej
Si dridhje, rënie, goditje për ta bërë më të gjerë
Efikas është veprimi im
Efikas si skërmitja e dhëmbëve që vërshon një oqean me urrejtje në gjoksin
E të përbuzurit, një oqean që s’do të thahet kurrë
Efikas si shkretëtira për të dehidratuar trupa dhe ashpërsuar shpirtra
Efikas si nofullat e një hiene për të mbllaçitur gjymtyrët e trupave të
Pambrojtur të të vdekurve
EFIKAS
Efikas është veprimi im
III. Të veproj, unë vij
Po hap derën brenda teje, po hyj
Të veproj, unë vij
Jam këtu
Të t’mbroj
Ti nuk je më e braktisur
Ti nuk je më në vështirësi
Litarët e tyre janë zgjidhur, sikletet e tua kalojnë
Makthi që të la te drobitur s’është më
Unë po të mbaj me shpatullat e mia
Me mua ti hedh
Hapin e parë në shkallën e pafundme
Që të transporton
Që të ngre lart
Qe të përmbush
Unë të paqtoj
Po shpërhap pëlhura paqeje mbi ty
Po përkund fëmijën e ëndrrës tënde
Buroj
Buroj nga gjethet e çara rrathë imazhesh përqark gruas së frikësuar
Buroj nga dëbora e zbehtësisë së saj
Buroj nga frymëmarrja e saj… dhe zjarri ndizet sërish.
TË VEPROJ, UNË VIJ
Mendimet e tua për sulmet janë të mbrojtura
Mendimet e tua për dështimet, dobësitë
Forca ime është në trupin tënd, ka zënë vend aty
…dhe fytyra jote, shrrudhoset, rinohet
Sëmundja nuk të prek më
Frika të braktis
Paqja e qiejve
Paqja e lëndinave të lulëzuara
Paqja kthehet tek ti
Në emër të numrit më të lartë, unë po të ndih
Si një krater tymosës
Gjithë peshën e ngre prej supeve të tua të kërrusur
Këto koka të çuditshme rrotull teje
Vëzhguesit helmues të mjerimit të atij që është i dobët
Nuk mund të t’shohin më
Nuk ekzistojnë më
Një grumbull përforcimesh
Krejt mister nga thellësia
Si një zgjim nënujor
Si një këngë baritone
Unë vij
Kjo këngë të merr
Kjo këngë të ngre
Kjo këngë merr shpirt nga shumë burime
Kjo këngë ushqehet nga një Niagarë qetësie
Kjo këngë është e tëra për ty
Jo më vargonj
Jo më hije të errëta
Jo më frikë
Nuk ka asnjë gjurmë të tyre
Nuk ke nevojë për to
Atje ku pati dhimbje, ka pambuk
Atje ku pati plagë, janë mbyllur
Atje ku pati infeksion, ka gjak të ri
Atje ku pati dryna të mbyllur, ka det të hapur
Det që të mbart, dhe plotësia jote
E paprekur, si një vezë e fildishtë
Unë kam larë fytyrën e të ardhmes tënde.
Përktheu: Mirela Kapaj
