Me poezinë e Entela Sorman Tabaku jemi takuar edhe herë të tjera në botime ekskluzive të “Logos&Art” duke lënë mbresën e një lirizmi të brishtë, në zbulimin e gjendjes e psikës krejtësisht të cliruar nga tekat e sofizmave. Më poshtë, në një cikël të vlerësuar në filozofi të sendeve të thjeshta, Tabaku rishfaqet me persiatje të reja duke i dhënë frymë, jetë një marrëdhenie natyrore që e lë të lirë njeriun të zgjedhë. Vendosur në një origjinalitet sublim, kjo poete i bën sendet me frymë dhe jetë për të zgjuar me tej meditimin mbi to
Filozofia e sendeve te thjeshta
Entela Tabaku Sorman
- kafja
unë e mbys kafen
në ujin që vlon
në çastin e fundit
para se me u derdhë
mandej e pi
fill
me mendime të përcëllueme
në gjuhë
ti e zien ngadalë
e fryn me aromë
e mbledh me shkumë
e len me u ftohë
mandej e pi
pa ngut
me mendime të blueme
në qiellzë
kafe kafe kjo botë
shpirt!
- fishkëllima
asgja nuk e argëton fytyrën
si një fishkëllimë
buzët që zgjaten me puthë
fryma del si kangë imitimesh
të moçme
kur ende nuk dinim fjalë
por thërriteshim si zogjtë
me fishkëllima
mandej nisëm me folë
mos!
mos fishkëlle natën!
nuk vijnë
nuk vijnë
tash vetëm shkojnë
tana vitet shkojnë
dhe më fishkëllejnë
ndër veshë!
fiuuuuuu!
- bora
bora nuk bjen
lëshohet
pa duer
me kryet poshtë
flokë flokë
e merr malli për ujnat e dheut
me u shkri në ta kur të vijnë pranvera
me i gjurmu me ta gjurmët e dheut
me i buru me ta burimet e dheut
me i varë me ta ujëvarat e dheut
me u avullu mandej
me avujt
e dheut
në afsh
e me u kapë prapë
për re andrrash
që ende s’e dinë të ftohtin
e madh
bora nuk bjen
lëshohet pa duer
me kryet teposhtë
flokë
flokë
- reçeli
reçelin e kumbullave
a të qershisë
atë të boronicave
fiqve
kur e zien fort
sheqeri e kap frutin për fyti
e djersit
e shpërthiq
langun ia shkrin krejt
në shërbet
gati për me e ly
bukën e rreshkun
por reçeli i ftonit
oh reçeli i ftonit!
me copat që nuk i jepen zbutjes
por rezistojnë në kafshim
i ambël në majë të gjuhës
i athët qosheve
i vështirë me u shtru në bukë
asht i bamë me u hangër
me lugë
në vedi
deri në fund
- laknat
unë kam lindë në lakna
në laknat në fund të oborrit
ato që na e mbanin shpirtin gjallë
në dimën
asht e vërtetë
ma ka thanë nanababe
një ditë ma ndigjuen vajin
e më futën në shtëpi
edhe fëmijët e klasës i kanë gjetë në lakna
disa në lakna të bardha
disa në lakna të zeza
disa në lakna turshi
asht e vërtetë
të betohem!
ma ka thanë mësuesja
ata që s’kanë oborr
i kanë ble në dyqan
nuk di prej kah vini ju në botë
por ne vijmë prej laknash
krença krença
- syni
syni sheh atë që e rrethon
stinët që ndërrohen
terrin kur e mbulon
dritën kur e shpëton
fëmijën kur i buzëqesh
vështrimin që e dashuron
dorën që e shtyn
armën që e vret
shkrimin kur e përdhos
poezinë kur e shëlben
shpinën që i kthehet
gjithshka
gjithshka përreth
e sheh syni
kur don me e pa
veç vedin
vedin nuk e sheh
vedin dhe Zotin
- treni
treni që mbërrin në kohë
harrohet shpejt
ai të zbret aty ku deshte me mbërrite
mandej t’i ik kujtesës
me vrap
asnjë fjalë lamtumire
as keqardhje
as malli
as mungese
ai është treni që mbërrin
dhe kaq
treni që nuk mbërrin
që ngatërrohet sinjalesh
që habitet mbas shinash rrëshqitëse
ta vonon ditën
a natën
ai të rrin ngjitë për trup
të kapet për veshësh
qepallash
të ban me e mendu me zor
s’harrohet
kollaj
unë mbërrij
mbërrij gjithmonë
- kërpudhat
sillu e përsillu tanë ditën
me i mbledhë në shportë
shtroji mandej në tavolinë
e qëmto
e pastro
larg duert prej të kuqeve
të bukura e të pamëshirshme
të vdesin në vend
gëzoju të verdhave
ato kur janë të mira
oh si janë ato!
të bardhat duhet me i njohë
se dinë me të lumturu
se dinë me të helmu
merri erë bojëkafeve
të mirave u vjen era jetë
të këqijave u vjen era dhé
dhe veni në zjerm
shterri ma përpara
priti pa ngut
e mandej yndyrë
dhe ngopu kërpudhash
nëse mundesh!
- moslëvizja
unë di mos me lëvizë
me e ndalë frymën
gjakun
me e fikë jetën
llampë në tavan
me e pllakosë terrin
në ty
me ta ndalë frymën
gjakun
me ta fikë jetën
me e pllakosë terrin
në mu
me vdekë pa lëvizë
me e frikë jetën
tavan pa llampë
me e pllakosë terrin
në ty
me ta frikë jetën
me e pllakosë terrin
në mu
pa lëvizë
tash!
- lëvoret e pemëve
lëvoret e pemëve
a i ke prekë sot?
a e ke ndi si të mbështillen
për fije të jetës?
si ta gjejnë dëshirën me ça
me shpërthy
e të mbushin me ngazëllim?
si ta pulsojnë frikën
mandej ta tokëzojnë qetësisht?
a e ke ndi
si për një çast bahesh pemë
e jeta asht me u përkundë
në përqafjen e erës?
a je ndi gjallë sot?
- mjedra
e kam grushtin plot me mjedra
a e ke harru ҫfarё asht mjedra?
ajo manaferra e kuqe qё rrin nё shkurre
si puthje e dёshirueme nё jerm
ai fruti i butё qё t’i jepet gishtave
si lёpimje e ngjyeme nё gjak
ai lamshi i vogёl qё ta pёrmbyt gojёn
si venё e kullueme nё dёshirё?
a tё kujtohet tash?
- poezia
poetët luejtën zotash gjatë
majë olimpesh
me shqipen
i përzgjodhën fjalët
i lëmuen
kuptimin e vdekshëm ua zhvoshkën
pse kurrë nuk ditën me ndezë zjerm
pse kurrë nuk e panë si lindin fëmijët
fjalëve u frynë frymë të mistershme
pak era zot
i mblodhën rreth vedit në prarime të arta
e ne na lanë si zogj gojëhapë
të untë
ata të ulunit prej qiellit
me flatra të përshndrituna prej diellit
poetik
ufffff maaaaa!
ufffff maaaaa!
hapuni tash!
një diell i ri po shndrit për fjalën e thjeshtë
të lindun si vetë njeriu
përgjakshëm
për vrimash a birash
gropash a zgavrash
honesh a humnerash
për fjalën pjellore që then terrin
dhe pajton vetminë e madhe
që Zoti la mbrapa
një diell që pjek bukën
që u mbrujta edhe sonte
fëmijëve të mi
