Nga Andi Bushati
Dy hije të forta dyshimi qëndrojnë mbi kryet e opozitës për protestën e 16 shkurtit.
E para ka të bëjë me seriozitetin dhe vendosmërinë e Lulzim Bashës për t’i shkuar deri në fund dhe për të mos iu dorëzuar instiktit të tij të lindur për pazare.
Tradhëtia dhe tallja që i bëri çadrës së demokratëve në 2017, mendësia prej tregtari për të këmbyer kauzën e zgjedhjeve të lira me drejtorët e legalizimeve dhe OSSHE, janë armiqtë më të mëdhenj ndaj masivitetit të së shtunës.
E dyta ka të bëjë me mosbesimin e ndërsjelltë PD- LSI.
Të dyja palët kanë dhënë mëse një shenjë, se ato i tremben kurvërimit të tjetrës në shtratin e “armikut”.
Marrëveshja e 18 majit, periudha para dhe pas saj, janë shëmbuj brilantë se Rama përdori fillimisht LSI-në për t’ia futur PD-së dhe pastaj Lulzim Bashën për të lënë Metën jashtë tepsisë.
Edhe hezitimi, herë i njërit dhe herë i tjetrit, qoftë për të djegur mandatet dhe qoftë për të bojkotuar zgjedhjet, ka rrënjosur thellë paranojën se të dyja partitë e mëdha të opozitës, rikthimin në plan të parë, e shohin më shumë si një marrëveshje me Ramën, sesa si rrugë që kalon përmes mposhtjes së tij.
Që opozita të rikthejë besimin, ajo duhet të tregojë se di t’i heqë qafe këto paranoja që po e gërryejnë nga brenda.
Ajo duhet të ndërmarrë akte radikale që nuk e lejojnë të ketë më kthim në kulisat dhe pazaret e mëparshme.
Vetëm kështu, dy patitë e mëdha mund të garantojnë njëra- tjetrën duke ngjallur njëkohësisht besim edhe tek militantët e ndërsjelltë.
Një rrugë për ta arritur këtë do të qe të tentimi i diçkaje më të fortë sesa synoi Rama në 21 janar.
Qoftë blloku i Metës, qoftë këmbëngulja idiote e Berishës për të mos hapur kutitë, sot duken asgjë para vjedhjes galopante me truallin e teatrit, para tenderave bastardë si ai i unazës, para zgjedhjeve të tipit Gjushi- Avdylaj.
Prandaj dyshja PD- LSI, nuk ka tjetër rrugë veçse të provojë maksimumin.
Ata kanë fatin e madh se Rama e ka hequr gardhin e kryeministrisë dhe ka ngritur brenda saj sallën COD ku venerohet kulti i tij.
Pikërisht atë mund të pushtojnë qytetarët të shtunën. Jo zyrën e shefit të qeverisë, por qendrën për dialog dhe komunikim. Le ta rrëmbejnë atë hapsirë ku përkëdhelet vaniteti i liderit global dhe le ta shndërrojnë në një aulë ku diskutohet për demokracinë, zgjedhjet e lira, PPP-të, reformën në drejtësi dhe lidhjen e politikës me krimin. Le ta zaptojnë atë dhe të mos shkulen prej aty duke dëshmuar se ligji mund të mos përfillet kur është fjala për të kufizuar pushtetarët.
Duke ndërmarë këtë “sakrilegj”, nuk do të kishin nevojë as për të djegur goma në boulevard, as për të thyer xhama, as për të rekrutuar “kokëpalërë” që do përleshen me policinë, as për të ngritur një çadër bis.
Me këtë akt, nuk do të bezdisnin njerëzit, por sunduesin e tyre, duke dhënë edhe njëherë mesazhin, se turmën nuk e përdorin si mish për top për një pazar më të madh.
Duke marshuar vetë të parët poshtë markizës së Phillipe Parreno, Basha dhe Kryemadhi do të jepnin një sinjal të qartë se nuk ndajnë asgjë të përbashkët me modelin Rama, se ata nuk presin më prej tij, se ashtu sikurse tha tek “Të Paekspozuarit”, kryetarja e LSI-së, 16 shkurti do të jetë dita, kur dikush duhet të ikë, ose kryeministri ose ata si drejtues opozite.
Vetëm nëse ndjejnë këtë, vetëm nëse kuptojnë realisht se kësaj here, dikë do ta heqin qafe, njerëzit mund të rigjejnë besimin për t’u derdhur në shesh. Ndërsa, në të kundërt, nëse ata ende vazhdojnë të dyshojnë se protesta e së shtunës nuk po organizohet për të shkulur “të gjatin”, por për t’i lypur atij vendin e Erion Braçes, ajo do të rezultojë një dështim.
