Erdhi në politikë në vitin 1998. Nuk ishte i zgjedhur, por i përzgjedhur. Në tentativë për të ndryshuar “xhaketat e vjetra” socialiste, ish-kryeministri Fatos Nano, ende nën traumat e burgut (vetëm një vit kishte që la qelinë), bëri ndoshta çmendurinë më të madhe politike, mori një piktor të zhanrit surreal, për ta katapultuar si ministër kulture. Më pas kryetar bashkie, kryetar partie, e prej gjashtë vitesh e kemi kryeministër të vendit. Ndonëse u pendua për zgjedhjen, duke u shprehur se e mori me thonjpaprerë nga Franca, ai mbeti në politikë, madje gjatë.
Edi Rama ka plot 21 vjet protagonist në politike, më shumë se dy dekada, ndonëse është ai i pari që ulëret se duhen “zhdukur kjo rracë e vjetër politikanësh”, për tu lënë mundësi të tjerëve. 21-vjeçarët e sotëm, me këtë pamje janë rritur. Edi me sëpatë në dorë, Edi me brekushe, Edi cullak, Edi qesharak…, por Edi sot është diktator. Hyri si liberal dhe përfundoi si një autoritar ekstrem, për të vendosur zyrtarisht diktaturën, sidomos me votimet e fundit një partiake vetëm PS.
Para zgjedhjeve zgjodhi vjedhje. Masakroi opozitën zyrtare deri në denigrim. Kjo e fundit doli nga sistemi politik për të mos qenë fasadë e një shteti autoritar. Por këtu Rama gaboi. Në vend që të lëshonte, vendosi diktatin. Mendoi se luftën e kishte me opozitën politike, por harroi opozitën popullore. Kjo e fundit është më e madhe dhe shumëfish me e fortë se çdo politikan, lider, apo grupim politik.
Vendit i ofroi jo zgjedhje por votime. Vetëm 15 % e popullsisë, një pjesë të detyruar dolën në zgjedhje, por aty nisi makineria e vjedhjeve edhe pa kundërshtarë. Dyshohet se është shtuar në mënyrë fiktive numri i zgjedhësve dhe kjo u duk nga shifrat zyrtare që dolën nga KQZ dhe nga votat që u gjendën në kuti.
Vetëm në një vend si Shqipëria ndodh që në kutitë e votimit të gjenden më shumë vota se votues. E përsëri kjo po kalon me të qeshur. Makineria e pushtetit e ka futur praktikisht vendin në diktaturë. Ai kontrollon gjithçka. Pushtetin legjislativ, ekzekutiv, gjyqësorin, madje edhe median (raporti i fundit i OSBE/ODIHR e konfirmoi këtë).
Ka shumë qytetarë që ende nuk e besojnë se jemi në batakun e kapërcimit të vijës së hollë mes autoritarizmit të theksuar dhe diktaturës. Merren me veshje-zhveshjen e tij, duke gjykuar gabimisht: “Nuk ka mundësi, një klloun i tillë nuk është diktator”….
Qeveris me propagandë, por edhe ajo i ka rënë. Kemi një kryeministër që prej më shumë se tre vitesh nuk ka kryer një vizitë dinjitoze të rëndësishme në një nga vendet e BE-së. Në Berlinin zyrtar (indirekt edhe në BE), prej kohësh shihet si një politikan i pabesueshëm dhe për më shumë rrezik për të destabilizuar Shqipërinë dhe rajonin.
Mbahet pas disa ambasadorëve, por edhe këta të fundit do të jenë të parët që do i kthejnë shpinën një të pantaksuri pas diktaturës, kur eprorët në shtete që përfaqësojnë do i kërkojnë të ndryshojnë linjë qëndrimi. Nga vendet e BE-së, tashmë që ka ndryshuar edhe elita drejtuese, nuk do ketë më një Juncer apo Mogerin, por politikanë të prerë që para Edit autoritar, me siguri do vendosin një popull të tërë, që mendoi se e rrëzoi sistemin komunist në vitin 1990, por iu rikthye nga një piktor surreal, që vendin e ka qeverisur duke e menduar se përpara ka një kanavacë që mund ti hedhë e lëpujë ngjyra sitë të dojë dhe në fund nëse del keq, se ka problem që ta djegë…. Ashtu siç po bën me Shqipërinë.
Nga Boldnews.al
