Nga Sonila Meço
Të mbyllur në vetizolim, me fëmijë e familjarë rrekemi të ruajmë me disiplinë, rregull, durim e një lloj tolerance balancat e jetës së re.
Mes tyre edhe mënyrën si informohemi.
Në një orë dite, kur presim buletinin ditor të të dhënave, jemi të gjithë në dhomën e ndenjies, duke dëgjuar. Sy e veshë mbërthyer tek mjeku, autoriteti publik, studiuesi, specialisti, psikologu. Secili prej tyre ka aftësinë të shpjegojë pandeminë, shkaqe, pasoja, masa parandaluese, algoritme për të arritur në shifra përmbledhëse.
Ti pret të dëgjosh se je prioriteti absolut i punës së tyre, shëndeti yt është motivi i sakrificës së njerëzve, që paguhen edhe me taksat e tua, se siguria jote është e para dhe se shteti yt të llogarit si jetë e jo si numër.
Krejt pa pritur, në një shkartisje lodhjeje, ankthi, pritshmërie, emocionesh kontradiktore, shprese e dorëzimi njëkohshëm, të vjen e gjithë përmbledhja shpjeguese shëndetësore-psikologjike-ekonomiko-sociale nga një zë i vetëm. Që nuk është as studiues, as mjek, as psikolog, as financier e as punonjës social. E për këtë arsye pataksen fëmijë e të dobët, të moshuar e të ndjeshëm me detajimet figurative mbi karvanet e ushtrisë ngarkuar me kufoma, që nuk gjejnë vend për të na varrosur, si në një horror mesnate.
Po, le të na e shpjegojnë rrezikun edhe vdekjen, po edhe makabritetin si nevojë për t’u ndërgjegjësuar, por ata që kanë një jetë që pregatiten, studiojnë e punojnë se si të përballojnë një pandemi, edhe kur ajo cilësohet luftë.
Kjo do të na kursente makrabitetin në zërin e profanëve dhe do të na mundësonte ndërgjegjësimin prej profesionistësh. E mbi të gjitha nuk do të bëhej prelud i çdo komunikimi zyrtar mallkimi i zërave kritikë, komentuesve të ngeshëm në rrjete, gojëve septike, sepse askush nuk jeton e lufton pandeminë me to.
Ju lutem ktheni profesionistët në komunikime publike, ata njohin armikun, pandeminë, luftën e mu për këtë nuk kanë kohë të qëndrojnë në rrjete sociale për t’ju përgjigjur çdo komenti a duke mallkuar gojët e liga.
Nuk numërojnë kufomat, por luftojnë për jetën, nuk kanë kohë të justifikohen, por të shpëtojnë njerëz, nuk mallkojnë, por i bëjnë dua shëndetit të gjithsecilit, nuk mllefojnë, por kërkojnë zgjidhje.
Jeta jonë tashmë konsumohet në një dhomë ndenjeje, për shumicën e në front për një pakicë heronjsh. Mjekë, punonjës sanitarë, policë, shitës marketesh, farmacistë, ushtarë, gazetarë…zgjidh cili je dhe qëndroi rolit tënd në këto kohë! Çdo zëvendësim rolesh me alibi, justifikime e mallkime është baraz me daljen publike i infektuar për të bërë gjëmën!
