Postimi i ndarë nga një infermiere që merr telefonatat e urgjencës në Parma është dramatike. Në selinë e qendrës së operacioneve, ka shumë thirrje për ndihmë për emergjencën aktuale.
“Unë ndjej qetësinë e tij, dëshpërimin e tij të heshtur. Jam i sigurt që ai ka lot në sytë e tij. Të njëjtën gjë kam e unë, sigurisht jo e mbushur me aq shumë dhimbje, por me një emocion ekstrem ndaj shumë njerëzve që na kërkojnë ndihmë në këtë moment dramatik. Nuk do ta shoh kurrë fytyrën dhe sytë e tij, dhe nuk do shoh kurrë fytyrën e shumë njerëzve që na kërkojnë ndihmë. Sepse ne jemi ata në anën tjetër të telefonit. Ne nuk shohim njerëz, ne i imagjinojmë ata. Unë mendoj për këtë zonjë: ajo nuk ka qenë në gjendje të shoqërojë anëtarët e familjes së saj, ajo nuk ka qenë në gjendje t’i japë lamtumirën babait të saj për herë të fundit, ajo nuk mund të thotë lamtumirë e vëllait të saj dhe nënës që po shkon vetëm në spital. Ata ndihmohen vetëm nga operatorët e mbështjellë me pantallona të gjera dhe maska”.
Pastërtia, gjakftohtësia, empatia janë përbërës të domosdoshëm për afrimin e këtyre ngjarjeve.
“Nëna ime ka ethe dhe po lufton të marrë frymë. Kemi një instrument që mat oksigjenin në shtëpi, shënon 85. Nëna ime është e vetëdijshme. Babai im vdiq për Covid 19 këtë mëngjes dhe unë kam vëllain tim në kujdesin intensiv për Covid 19 “janë fjalët që arrijnë deri te operatori në anën tjetër të telefonit.
Ju lutemi, respektoni rregullat, bëjeni atë për shumë njerëz që vuajnë në këtë moment”.
