Nga Artan Fuga
Mos mendojë kush që maturantët protestojnë dhe janë të pakënaqur thjesht për cilësinë e pyetjeve të provimit të gjuhës shqipe dhe të letërsisë!
Kur lexova sesi dje politikanë të ndryshëm merreshin me anët teknike të tezës të letërsisë,
nga politikanë ktheheshin në specialista gramatike,
zura kokën me duar!
Pavarësisht si e shprehin stresin e tyre të tmerrshëm që pashë të shprehur dje.
Qesharakja, e papranueshmja, e hidhura, abuzimi me ta, loja e shoqërisë me ta, është se kanë ndërtuar një sistem arsimor, që poqese maturanti ngatërron në një orë të caktuar të një dite të vitit
qoftë vetëm
një pasthirmë me një apostrof,
nuk di mirë kuptimin e një fjale dialektale në pogradecisht,
nëse ku e di unë litotën gabimisht e klasifikon si metaforë,
atë çast ke ikur ta zemë nga mjeksia si formim universitar në sociologji,
nga zooveterinaria në stomatologji,
nga informatika në ekonomi,
me një fjalë për një sekondë dhe për gjëra fare pa vlerë,
të ka ndryshuar jeta,
njerëzit që do të njohësh, profesioni që do të bësh, gjithçka për të gjithë shekullin!
Te hedh ministria nga t’ja dojë qejfi,
të hedh pushteti nga t’ja dojë vullneti i çmendur,
si thoshte ai filmi socialist:
Neimin e hedhin në Kurbnesh!
Nga ky budallallik, nga kjo skizofreni institucionale,
nga kjo poshtërsi e filozofisë së jetës,
nga kjo tallje dhe lojë nervash me maturantët,
del sot e gjithë drama e tyre!
Kjo ishte metoda e kohës së totalitarizmit që na jepte
ankth,
stres,
na përkulte,
na përulte para atij pushteti kur pikërisht ishte koha për t’u rritur si filiza të lirë!
Kjo metodë e ndyrë përdoret edhe sot ndaj tyre,
i mban në zap,
i kthen në anëtarë forumesh rinore partiake,
i bën servilë dhe të mpirë nga ana sociale,
prodhon dukurinë e vjedhjes dhe hajdutllikut duke i nxitur ata drejt egos të sëmurë,
kontrollon politikisht ata dhe prindërit e tyre,
e bën mësuesin a mësuesin Lucifer që të shkatërron jetën,
kasap pa dashje,
shkatërron mekanizmin e vërtetë të seleksionit të vlerave,
u jep stresin e rëndë kriminal që pashë të skalitur në fytyrat dhe sjelljen e tyre të dlirë në rrugën e Durrësit,
dhe prandaj unë:
i kuptoj,
i mbështes,
u qaj hallin, dhe bërtas:
mjaft lozët me nervat e tyre,
me dinjitetin e tyre!
Me fatin e tyre në jetë!
