Nga Andi Bushati
Ka mjaftuar një grevë disa orëshe e 65 punonjësve të Albcontrol, për të parë fytyrën e regjimit që kemi mbi kokë. Në fakt, e gjitha qe në thelb një konflikt banal, nga ato që ndodhin zakonisht në Shqipëri, mes punëdhënësve arrogantë dhe të punësuarve të mësuar të nënshtrohen.
Këta të fundit, të veshur me petkun disi të veçantë të kontrollorit ajror të kullës së Rinasit, këtë herë vendosën të vepronin ndryshe dhe të mos e kërrusnin kurrizin. Ata nuk pranuan uljen arbitrare të më shumë se gjysmës së pagës së tyre. Ndonëse në kushte pandemie, ndonëse shifra e parave që përfitohen nga areoplanët që shfrytëzojnë hapsirën tonë ajrore ka rënë ndjeshëm, ata gjykuan se kjo ishte një sakrificë e egzagjeruar për profesionin e veçantë që kanë. Atë këmbëngulën se po u hahej haku, aq më tepër që ndërmarrja e tyre është bërë e njohur për shpenzimet marramendëse të luksit.
Pra deri këtu konfikti dukej i rëndomtë, si ai që ndodh kudo, mes atyre që kanë pushtetin dhe paranë dhe të tjerëve që presin vetëm pagën. Secila nga palët është e prirur të tërheqë litarin nga ana e saj dhe me askënd e drejta nuk mund të jetë apriori.
Prandaj në këto raste negociohet.
Por, kur disa nga përfaqësuesit e 65 kontrollorëve tentuan ta bëjnë këtë duke ngritur zërin, ata u ndëshkuan. Mbi ta u zbatuan ligjet e kapitalizmit që e kemi lexuar në romanet e Dikensit apo Zolasë: ata u flakën nga puna. Ajo që pasoi qe solidarizimi i të gjithë kolegëve, gjë që solli edhe bllokimin e aeroportit.
Pikërisht kjo qe pika që derdhi gotën, aty u përvijua hendeku ndarës mes një sistemi autokratik dhe një demokracie që funksionin.
Në vendin ku kryeministri fton investitorët “ejani tek ne se s’ju çajnë kokën sindikatat”, një sjellje e tillë është sakrilegj.
Në republikën ku vendasit mund të këmbehen me krah të lirë pune prej Bangladeshit, të sfidosh urdhrat e pronarit është krim.
Në shtetin ku sundon njeriu që mëton të pajtojë Ankaranë me Athinën, të lësh në qiell të hapur avionët grekë, konsiderohet turp kombëtar.
Në këtë pjesë të rajonit ku mbretëron lideri global, të presësh lidhjet ajrore me Europën e qytetëruar, konsiderohet si nëpërkëmbje ndaj artistit që dikur “mahniste Parisin”.
Ky qe pra mëkati i atyre “grevistëve” që lanë për disa orë Rinasin të boshatisur: një përpjekje për mbrojtur të drejtat që u takojnë e bashkë me to edhe dinjitetin. Ata s’bënë asgjë më shumë sesa ajo me të cilën shumë shqiptarë, që udhëtojnë jashtë, janë ndeshur shpesh: një protestë që shkakton anullimin e disa fluturimeve.
Por, këtej nga anët tona, ku duhet të dëgjohet vetëm zëri i një njeriu, ku autoriteti është e paimagjinueshme të sfidohet, ku ai që paguhet nuk mund të hapë gojën, mjafton edhe një protestë e thjeshtë, për të drejta bazike, që gjithçka të shihet si komplot.
Menjëherë e tëra u trajtua si puç politik. A thua se ata grevistë, që u paguakërkan me mijëra euro, do sakrifikonin mirqënien e familjeve të tyre, për flamurin e LSI-së që u tundka Ilir Meta? A thua se të gjithë, së toku, i paskrërka blerë Saliu, që ka aq para sa të korruptojë edhe sindikatën europianëve e cila i dha të drejtë kontrollorëve shqiptarë?
Por, përrallat me Berishë dhe Metë nuk ishin asgjë, krahasuar me ato që do na dëgjonin veshët më pas.
Fillimisht u tha se kishte një plan për cënimin e sigurisë kombëtare, të cilin e mohoi me cinizëm ish ministri i brendëshëm Sandër Lleshi, që tashmë, me sa duket, është çliruar nga vargonjtë e propagandës.
Në emër të këtij rreziku Rinasi u invadua nga ushtria, autoblindat e së cilës, këtë herë, dolën të luftonin me armiqtë e dukshëm, një vit pasi zbarkuan në bulevard për të asgjesuar virusin.
Në këmbë u ngritën edhe spakistë e prokurorë të drejtësisë së re, që deklaruan se dyert e burgut për rebelët qenë tashmë gati.
Por, sërish nuk mjaftoi me kaq.
Disa orë më vonë u shpall grushti i shtetit. Madje i organizuar me synim të qartë: për të penguar ardhjen aq të çmuar të vaksinave, që prijësi ynë mezi i pati siguruar duke bërë rolin e kryelypësit, në gjunjë, para sulltanit.
Dhe sikur kjo të mos ishte boll, mjaftoi një solidarizim i kontrollorëve ajrorë të Kosovës me kolegët e tyre shqiptarë, që në skenarin konspirativ të përfshihej, si fajtor, edhe Albin Kurti.
Pasi kemi dëgjuar gjithë këtë batare që na ka bombarduar gjithë ditën, çdokush ka mundësi të ngrejë një pyetje të thjeshtë: Po sikur qeveria të kishte pasur veshë, po sikur ti kishte dëgjuar dhe jo persekutuar, ata vetëm 65 punëtorë, a do qe ngritur ky konspiracion? A do kishin përfituar Sala apo Likja? A do i jepej mundësia Albin Kurtit të vinte në punë fijet e nëndheshme? A do qe e nevojshme të mësyhej Rinasi me autoblinda? A do kërcënohej kaq rëndë siguria kombëtare? A do shmangej, në fund të fundit, grushti i shtetit? A do pengoheshim dot vaksinat e Erdoganit, që po i këmbejmë me çmimin e mbylljes së shkollave dhe dorëzimit të Gylenistëve?
Natyrisht, të gjitha këto tam tame mund ti kishim mënjanuar. Por ne u futëm, të gjithë, në këtë vorbull, sepse thjeshtë udhëhiqemi nga njerëz që nuk dinë më të dëgjojnë të tjerët, që nuk kanë mjet veç arrogancës, që nuk kanë argument veç presionit, që janë zhveshur nga çdo refleks i jetës demokratike.
Vetëm qenie të tilla janë në gjendje ti japin një konfikti banal, një përplasjeje për çështje pagash, përmasat e një grushti shteti.
Ajo që ka ndodhur është e thjeshtë.
Pandjeshmëria e tyre për të kuptuar të ndryshmin dhe lehtësia për të shkelur me këmbë këdo që nuk bindet, prodhoi këtë tymnajë komplotiste. Prandaj zgjdhja është në dorën tonë. Ose ta pranojmë nënshtrimin dhe jetën në këtë makth të sëmurë, ose ti ndalim, ti lidhim, ti izolojmë ata që paaftësia për tu përballur me problemet e vërteta, i shtyn të prodhojnë një realitet konspirativ.
Një grusht punonjësisht të Albcontrol treguan se alternativa është e mundur. Mjaftuan kërkesat e tyre të thjeshta për të shndërruar lehtësisht në groteske botën propagandistike që na rrethon. /Lapsi/
