Në kufirin perëndimor të Ukrainës me Poloninë pranë qytetit Mostyska, Olena dhe Maria kthehen në vendin e tyre pas më shumë se një muaji jashtë shtetit.
Dyshja janë nga Slovyansk në rajonin lindor të Donetskut. Më 10 mars, ndërsa pushtuesit rusë po afroheshin, burri i Olenës i tha asaj të merrte vajzën e tyre Maria dhe të largohej nga vendi. Olena dhe Maria u drejtuan në shtëpinë e një miku në Szczecin, një qytet polak në kufirin me Gjermaninë. Por ata duhej të flinin në dysheme, dhe Olena thotë se ata u përpoqën të gjenin punë atje sepse nuk e flasin gjuhën. Tani, ata po kthehen në lindje – pavarësisht kërcënimit të një sulmi të rinovuar rus. Donetsk mbetet një objektiv kyç për forcat ruse.
Burri i Olenës është një shofer ambulance dhe ende në Slovyansk, duke i pritur ata. Kur pyesim se si ndihen kur kthehen në atdheun e tyre, Olena shpërthen në një buzëqeshje të madhe.
“Super!” ajo tha. “Pavarësisht se çfarë, ne jemi shumë të lumtur që jemi kthyer në Ukrainë”.
Që nga pushtimi i Rusisë, më shumë se 10 milionë njerëz mendohet se kanë lënë shtëpitë e tyre në Ukrainë dhe 4.3 milionë prej tyre janë larguar nga vendi . Por ndërsa linjat e frontit stabilizohen dhe vendi mëson të funksionojë në një gjendje lufte, disa ukrainas kanë filluar të bëjnë udhëtimin e kthimit në shtëpi, madje edhe në pjesë të vendit të kërcënuara drejtpërdrejt nga forcat ruse.
Lufta tani është në muajin e dytë. Ukraina ka ndalur sulmin rus dhe frikën e një kolapsi të shpejtë – siç i tha presidenti Volodymyr Zelensky popullit të tij këtë javë, janë më shumë se 48 ditë që kur analistët ushtarakë në Perëndim parashikuan se kryeqyteti Kiev kishte vetëm 48 orë deri në rënien e tij nga pushtuesit. . mNjerëzit me të cilët BBC foli në kufirin polak thanë se ishin lodhur nga jeta si refugjatë jashtë vendit. Të tjerët ishin të dëshpëruar për t’u kthyer për arsye praktike – për të mbledhur dokumente të rëndësishme të mbetura pas konfuzionit pas pushtimit, për të mbrojtur shtëpitë e tyre nga grabitësit, apo edhe për të marrë fëmijët që mbetën me baballarët e tyre.
Dhe për të tjerët, tërheqja e shtëpisë, miqve dhe familjes është shumë e fortë. Sofia është duke ngrënë një hot-dog nga një nga tezgat e ushqimit të shpejtë në pikën kufitare. Ajo po sfidon urdhrat e mamasë së saj, duke zgjedhur të kthehet në shtëpi pas vetëm tre javësh në sigurinë e Polonisë. Lufta është luftë, por Pashkët janë Pashkë – ajo është e etur për të parë të dashurit e saj në shtëpi në Lviv këtë fundjavë.
Lviv
Në kufirin perëndimor të Ukrainës me Poloninë pranë qytetit Mostyska, Olena dhe Maria kthehen në vendin e tyre pas më shumë se një muaji jashtë shtetit.
Dyshja janë nga Slovyansk në rajonin lindor të Donetskut. Më 10 mars, ndërsa pushtuesit rusë po afroheshin, burri i Olenës i tha asaj të merrte vajzën e tyre Maria dhe të largohej nga vendi. Olena dhe Maria u drejtuan në shtëpinë e një miku në Szczecin, një qytet polak në kufirin me Gjermaninë. Por ata duhej të flinin në dysheme, dhe Olena thotë se ata u përpoqën të gjenin punë atje sepse nuk e flasin gjuhën.
Tani, ata po kthehen në lindje – pavarësisht kërcënimit të një sulmi të rinovuar rus. Donetsk mbetet një objektiv kyç për forcat ruse. Burri i Olenës është një shofer ambulance dhe ende në Slovyansk, duke i pritur ata. Kur pyesim se si ndihen kur kthehen në atdheun e tyre, Olena shpërthen në një buzëqeshje të madhe.
“Super!” ajo tha. “Pavarësisht se çfarë, ne jemi shumë të lumtur që jemi kthyer në Ukrainë”.
Që nga pushtimi i Rusisë, më shumë se 10 milionë njerëz mendohet se kanë lënë shtëpitë e tyre në Ukrainë dhe 4.3 milionë prej tyre janë larguar nga vendi . Por ndërsa linjat e frontit stabilizohen dhe vendi mëson të funksionojë në një gjendje lufte, disa ukrainas kanë filluar të bëjnë udhëtimin e kthimit në shtëpi, madje edhe në pjesë të vendit të kërcënuara drejtpërdrejt nga forcat ruse. Lufta tani është në muajin e dytë. Ukraina ka ndalur sulmin rus dhe frikën e një kolapsi të shpejtë – siç i tha presidenti Volodymyr Zelensky popullit të tij këtë javë, janë më shumë se 48 ditë që kur analistët ushtarakë në Perëndim parashikuan se kryeqyteti Kiev kishte vetëm 48 orë deri në rënien e tij nga pushtuesit. .
Njerëzit me të cilët BBC foli në kufirin polak thanë se ishin lodhur nga jeta si refugjatë jashtë vendit. Të tjerët ishin të dëshpëruar për t’u kthyer për arsye praktike – për të mbledhur dokumente të rëndësishme të mbetura pas konfuzionit pas pushtimit, për të mbrojtur shtëpitë e tyre nga grabitësit, apo edhe për të marrë fëmijët që mbetën me baballarët e tyre. Dhe për të tjerët, tërheqja e shtëpisë, miqve dhe familjes është shumë e fortë.
Sofia është duke ngrënë një hot-dog nga një nga tezgat e ushqimit të shpejtë në pikën kufitare. Ajo po sfidon urdhrat e mamasë së saj, duke zgjedhur të kthehet në shtëpi pas vetëm tre javësh në sigurinë e Polonisë. Lufta është luftë, por Pashkët janë Pashkë – ajo është e etur për të parë të dashurit e saj në shtëpi në Lviv këtë fundjavë. Iryna thotë se ata do të kishin ardhur më shpejt, por duhej të prisnin që vajza e saj tetë vjeçare të shërohej nga një sëmundje. “Shtëpia është shtëpi,” thotë ajo, kur ne pyesim pse ata kanë vendosur të kthehen. Ajo pranon se është e shqetësuar për sigurinë e vajzës së saj. Kur ata u larguan, sulmet ruse ishin shumë larg, por tani ato po afrohen. E pyesim se çfarë i kanë thënë Katerinës për situatën. “Ne po i themi asaj të vërtetën,” thotë Iryna.
Disa paralajmërojnë kundër kthimit në lindje. Vullnetarët në një klinikë mbi konkursin e stacionit kryesor ofrojnë mbështetje mjekësore dhe psikologjike për të sapoardhurit. Irena Bous është një prej tyre. Para luftës, ajo ishte gjyqtare për Organizatën Ndërkombëtare të Kërcimit dhe kryetare e një sërë garash kërcimi brenda Ukrainës. “Të gjitha llojet – hip hop, xhaz, break dancing,” thotë ajo.
Një mikeshë e saj në zyrën e guvernatorit të Lviv-it e dinte se ajo kishte një prirje për organizim dhe kështu i kërkoi asaj të ndihmonte kur rusët pushtuan. Irena ka takuar disa persona që po kthehen në zonat e shkatërruara nga dhuna. “Është një ide e keqe [të ktheheni në lindje],” thotë Irena. “Ne përpiqemi t’u shpëtojmë jetën dhe t’i mbajmë në Lviv.” Ajo na tregon për një grua që erdhi në Lviv nga shtëpia e saj pranë Bucha, një periferi e pasur e Kievit, ku trupat ruse vranë shumë civilë dhe lanë trupa në rrugë. Pas nëntë ditësh, ajo vendosi të kthehej – kundër këshillës së Irenës. “Unë thashë, ju lutem prisni, nuk ka rusë, por ne kemi shumë gjëra atje – bomba, mina – prisni derisa të çaktivizohen,” thotë Irena. Gruaja u kthye pa marrë parasysh, duke thënë se miqtë e saj i kishin gjetur një vend për të qëndruar.
Një grua tjetër me të cilën foli Irena, e cila është rreth të 60-ave, kishte ikur në Poloni edhe para fillimit të luftës, por u kthye në Ukrainë dhe hipi në një tren në lindje javën e kaluar. “Nuk e di sa do të jetoj, por do të vdes në shtëpinë time”, i tha ajo Irenës.
Të tjerët që takuam nuk mundën që në radhë të parë të largoheshin nga Ukraina. Në Arena Lviv – një stadium i ndërtuar për turneun e futbollit “Euro 2012”, por që tani është mikpritës i refugjatëve – ne takojmë Romën, një 19-vjeçar nga Mykolaiv në bregun e Detit të Zi të Ukrainës, dhe shoqen e tij të re Iryna, një gjyshe nga Severodonetsk në rajoni lindor i Luhanskut. Dyshja nuk ishin takuar asnjëherë deri atë ditë, por tani kanë vendosur të qëndrojnë bashkë. Iryna udhëtoi nëpër Ukrainë për në kufirin polak në ditët pas pushtimit, me qëllim që të arratisej. Pasi qëndroi në radhë për orë të tëra, ajo shkoi në pjesën e përparme të rreshtit, për të ndryshuar mendjen në minutën e fundit. Djali i saj është në ushtri në Ukrainë dhe ajo dëgjon se qyteti i saj i lindjes është rimarrë nga forcat ukrainase, duke hapur mundësinë për t’u kthyer në shtëpi.
“Nuk mund ta përballoja veten të largohesha [nga vendi],” na thotë ajo. Por që atëherë, ajo ka lëvizur nëpër perëndim të vendit, duke fjetur për një kohë në një çerdhe në Lviv para se të përfundojë në arenën me romët.
Një trajneri i destinuar për në fshat i ka mbetur një vend në bord, por pavarësisht ofertave të përsëritura, Iryna refuzon vendin – duke zgjedhur në vend të kësaj të qëndrojë me shoqen e saj të re. Tani ajo dhe romët – si miliona të tjerë – përballen me një të ardhme të pasigurt si njerëz të zhvendosur brenda vendit. Me një zgjedhje të statusit të refugjatit jashtë vendit ose pa rrënjë brenda Ukrainës, ndoshta nuk është çudi që disa po rrezikojnë gjithçka për t’u kthyer në shtëpitë e tyre.
