Tradhtarët kanë mbushur gjithmonë faqet e librave të historisë, shkruan focus.it.
Trachis Ephialte (Shekulli V para Krishtit)
Ne dimë shumë pak për Ephialtes, por besohet se ai ishte një bari me origjinë nga Thraka e Greqisë.
Faji i tij?
Ndihmoi persët të anashkalonin kalimin e Termopileve në 480 para Krishtit, duke dënuar kështu 300 luftëtarët spartanë të famshëm të Leonidhës të masakrohen gjatë betejës. Herodoti tregon se Ephialti, pas tradhtisë, u vra më vonë nga një bashkëqytetar i tij.
Ugolino della Gherardesca (1220 – 1289)
Një fisnik nga Piza(itali), konti Ugolino kaloi në fraksionin kundërshtar të Guelphs dhe më vonë u akuzua për favorizimin e qyteteve rivale të Pizës. Më pas ai u burgos dhe u dënua me vdekje.
Në ”Komedinë Hyjnore”, Dante Alighieri e vendos atë në rrethin e ferrit të rezervuar për tradhtarët e Atdheut duke sugjeruar se gjatë burgimit fëmijët e Ugolinos i luteshin atij të hante trupat e tyre.
La Malinche (Shekulli XVI)
Malinche u shit si skllave, pas vdekjes së babait të saj, dhe më vonë u bë përkthyese në shërbim të spanjollëve si dhe zonja e udhëheqësit të tyre Hernán Cortés, i cili mbërriti në Meksikë në vitin 1519.
La Malinche ai ndihmoi pushtuesit për të nënshtruar qytetërimin aztec, aq sa në Amerikën Latine fjala malinchista do të thotë “i shitur” tek të huajit.
Brutusi dhe Casius (Shekulli I para Krishtit)
Edhe pse Jul Cezari i kishte falur të dy gjatë luftërave civile, Marcus Giunio Brutus dhe Gaius Cassius Longinus ishin ndër frymëzuesit kryesorë të komplotit për vrasjen e tij.
Të mposhtur më vonë nga Octavian dhe Marcus Anthony në betejën e Filipit, të dy “cezaricidët” kryen vetëvrasje në 42 para Krishtit.
Juda Iskarioti (Shekulli I para Krishtit)
Pasi u bashkua me dishepujt e zgjedhur nga Jezu Krishti, ai “shiti” mësuesin e tij në Sinedrin, për 30 denarë argjendi, duke sinjalizuar identitetin e tij te rojet me puthjen e famshme.
I penduar, pak më vonë ai u vetëvar në një pemë të llojit Cerci siliquastrum, pema e Judës, që mban emrin e tij edhe sot.
Mir Jafar (1691-1765).
Mir Jafar Ali Khan Bahadur, pasi mbërriti në oborrin e Bengalit (tani Bangladesh), kaloi në anën e anglezëve dhe gjatë betejës së Plasseyt, në 1757, mori prej tyre titullin nabob, duke lehtësuar pushtimin e tyre të Indisë.
Pas ulje-ngritjeve, ai vdiq nga pleqëria, i urryer nga bashkatdhetarët.
Benedict Arnold (1741-1801)
Gjenerali karizmatik gjatë Luftës Amerikane për Pavarësi (1775-1783), ishte një nga përgjegjësit kryesorë për fitoren e kolonëve kundër britanikëve në Saratoga (në 1777), por në vitet në vijim ai veshi “xhaketën e kuqe” duke i kthyer shpinën kauzës së pavarësisë.
I mbrojtur, por i përbuzur nga zotërit e rinj, ai arriti të shpëtojë veten duke ikur në Angli.
Charles Maurice De Talleyrand (1754-1838)
Aristokrati francez mori poste drejtuese politike gjatë Revolucionit dhe regjimit napoleonik duke tradhtuar vazhdimisht edhe vetë Napoleonin. Mbeti në detyrë edhe pas rënies së këtij të fundit, dhe u bë protagonist i kongresit të mëpasshëm të Vjenës (1815), duke përfaqësuar monarkinë Burbone.
Vidkun Quisling (1887-1945)
Pasi u bë emblemë si bashkëpunëtor i nazistëve, Vidkun Quisling, ish-udhëheqës i një formacioni të ekstremit të djathtë norvegjez, në vitin 1940 mbështeti pushtimin gjerman të vendit të tij dhe u bë kreu i regjimit kukull të instaluar nga Hitleri në Norvegji.
I ndjekur penalisht për tradhti të lartë, ai u dënua me vdekje në vitin 1945.
Të pestët e Kembrixhit (Shekulli XX)
Akademikë të shkëlqyer të Universitetit anglez të Kembrixhit, por tradhtarë të atdheut, duke filluar nga vitet 1930 dhe për pjesën më të madhe të Luftës së Ftohtë, Anthony Blunt, Donald Maclean, Kim Philby, Guy Burgess dhe John Cairncross ishin spiunë dhe u dhanë informacione sekrete sovjetikëve, ndërsa të gjithë arritën të shpëtonin.
Spiunimet prej tyre ishin ndër operacionet më të suksesshme të spiunazhit rus.
