Nga Agim Xhafka
Këto ditë po flitet shumë për të moshuarit. Veçanërisht pas indeksimit me 4% të pensioneve të tyre. Është pak ta quash tallje. Dhe për më keq është kriminale t’u thuash atyre,nuk kemi fonde që t’ua rritim pensionin. Në këtë klimë ngarkuar me dhimbje e trishtim i shoh pensionistët të dy nga dy,tre nga tre ose te ndonjë cep lulishte,duke luajtur tavëll e domino,ose te ndonjë cep dyqani të fruta-zarzavateve,duke mbushur qeset plastike me mallrat që janë gjysmë të kalbura e shitësi i ka nxjerrë që t’i marrin falas nevojtarët. Dhe në këto kohë më nevojtarë se të moshuarit nuk ka shtresa të tjera të shoqërisë. Ata që rrëmojnë kazanëve dhe ata që lypin në rrugë janë më të kamur. Se e nxjerrin një 2 mijë të lekësh në ditë. Ndërsa pensionistëve shqiptarë qeveria u jep lëmoshë. As 500-600 lekë në ditë. I shoh ata duke u çapitur në shtëpi me domate e speca gati të qullur nëpër duar e më dhemb zemra. Njoh midis tyre plot inxhinierë që ndërtuan hidrocentrale,pedagogë që përgatitën aq e aq kuadro,mjekë që ndenjën roje te shëndeti ynë ndaj këlthas:
-Qeveri,mos i shih pensionistët si numra! Shihi si njerëz! Se ata janë njerëz!
Si njerëz që kanë dinjitet,por që Rilindja ua ka nëpërkëmbur. As cakton minimum jetik,as nuk cakton një pension minimal që ata të marrin frymë. Të jetojnë normal. Jo me sytë dhe dorën nga fëmijët,nga farefisi,apo fqinji. Mos i përmendni me shifra,mos thoni që janë 700 mijë. Mos thoni që jetojnë gjatë. Të gëzohemi që jeta e tyre zgjatet. Por të urojmë që ditët e shtuara t’i kenë pa halle,pa vuajtje,pa zvarritje pafuqie.
Këto ditë po flitet shumë për të moshuarit. Veçanërisht pas indeksimit me 4% të pensioneve të tyre. Është pak ta quash tallje. Dhe për më keq është kriminale t’u thuash atyre,nuk kemi fonde që t’ua rritim pensionin. Në këtë klimë ngarkuar me dhimbje e trishtim i shoh pensionistët të dy nga dy,tre nga tre ose te ndonjë cep lulishte,duke luajtur tavëll e domino,ose te ndonjë cep dyqani të fruta-zarzavateve,duke mbushur qeset plastike me mallrat që janë gjysmë të kalbura e shitësi i ka nxjerrë që t’i marrin falas nevojtarët. Dhe në këto kohë më nevojtarë se të moshuarit nuk ka shtresa të tjera të shoqërisë. Ata që rrëmojnë kazanëve dhe ata që lypin në rrugë janë më të kamur. Se e nxjerrin një 2 mijë të lekësh në ditë. Ndërsa pensionistëve shqiptarë qeveria u jep lëmoshë. As 500-600 lekë në ditë. I shoh ata duke u çapitur në shtëpi me domate e speca gati të qullur nëpër duar e më dhemb zemra. Njoh midis tyre plot inxhinierë që ndërtuan hidrocentrale,pedagogë që përgatitën aq e aq kuadro,mjekë që ndenjën roje te shëndeti ynë ndaj këlthas:
-Qeveri,mos i shih pensionistët si numra! Shihi si njerëz! Se ata janë njerëz!
Si njerëz që kanë dinjitet,por që Rilindja ua ka nëpërkëmbur. As cakton minimum jetik,as nuk cakton një pension minimal që ata të marrin frymë. Të jetojnë normal. Jo me sytë dhe dorën nga fëmijët,nga farefisi,apo fqinji. Mos i përmendni me shifra,mos thoni që janë 700 mijë. Mos thoni që jetojnë gjatë. Të gëzohemi që jeta e tyre zgjatet. Por të urojmë që ditët e shtuara t’i kenë pa halle,pa vuajtje,pa zvarritje pafuqie.
