Kryestrategu i fushatës së opozitës shqiptare, një nga figurat kyçe që qëndron pas fitores së presidentit Donald Trump në SHBA, ka bërë një tjetër ndërhyrje të spikatur në rrjetet sociale.
Kësaj here, ai ka publikuar një poezi me titull “Pëshpërima e Bufit”, një përgjigje ironike ndaj kryeministrit Edi Rama, i cili prej kohësh e ka quajtur Sali Berishën, liderin historik të opozitës, me nofkën “buf”.
Frymëzuar nga poezia “The Owl” e Edward Thomas, krijimi poetik kthehet në një mjet thumbues, por të rafinuar, për të kthyer simbolikën e bufit nga një përqeshje politike në një emblemë urtësie, vigjilence dhe qetësie shpirtërore.
Në vargjet e tij, bufi përshkruhet si një vëzhgues i mençur që sheh përtej sipërfaqes, një figurë që ruan kujtesën dhe të vërtetën në një botë zhurmash dhe mashtrimesh. “Dëgjoje mirë thirrjen e bufit”, shkruan ai, duke i dhënë një nuancë paralajmëruese mesazhit të tij.
Me këtë lëvizje, kryestrategu e pozicionon figurën e Berishës jo si të kaluar, por si kujdestar të heshtur të kohëve të vështira.
Postimi i plotë (i përkthyer):
Pëshpërima e Bufit
Frymëzuar nga “The Owl” e Edward Thomas
Në qetësinë e muzgut, kur hijet shtohen,
Një kukama e butë, rrjedh e zymtë dëgjohet.
Një këngë e heshtur, një tingull që të ndjek,
Teksa terri tokën në gjumë e mbështjell.
Një trup me pendë, me sy vigjilent,
Në qiellin me hënë, fluturon lehtë e qetë.
Asnjë hall i kësaj bote, asnjë lutje njerëzore,
Veç paqes së natyrës, për të gjithë e hapur.
Pylli fle, në qetësi të thellë,
Por te bufi fshihet një fat që rri zgjuar.
Një shpirt rojtar, i urtë dhe i vjetër,
Një tregim që pëshpëritet, trim dhe i ndjerë.
Ai e sheh botën ndryshe nga të tjerët,
Në një botë pëshpërimash, aq e errët sa nata.
Dhe në këngën e tij, një hir i lehtë,
Një dëshmitar i heshtur, i kohës dhe i shtrirjes së gjatë.
Prandaj dëgjoje mirë thirrjen e bufit,
Dhe lejo që urtësia e tij të na preki të gjithëve.
Sepse në këngën e tij, një të vërtetë gjejmë,
Një ngushëllim paqësor për shpirtin dhe mendjen tonë.
Postimi origjinal:
The Owl’s Whisper Inspired by
Edward Thomas’s “The Owl”
In twilight’s hush, when shadows grow,
An owl’s soft hoot, a somber flow.
A silent song, a haunting sound,
As darkness wraps the sleeping ground.
A feathered form, a watchful gaze,
Through moonlit skies, it softly sails.
No worldly care, no human plea,
Just nature’s peace, for all to see.
The forest sleeps, a peaceful state,
But in the owl, a watchful fate.
A guardian spirit, wise and old,
A story whispered, brave and bold.
It sees the world in a different light,
A world of whispers, dark as night.
And in its song, a subtle grace,
A silent witness, time and space.
So listen close, to the owl’s call,
And let its wisdom touch us all.
For in its song, a truth we find,
A peaceful solace for the mind
