Ajri që vret

Nga Dojna Mema

Në këtë qytet, e në këtë jetën tonë të vogël, ka shumë gjëra që i marrim për të mirëqena.

Por ka një gjë e marrim më të mirëqenë se gjithçka tjetër… ajrin që thithim

Jo se nuk kemi dëgjuar për mungesë ajri. Kemi dëgjuar. Në televizor, nga alpinistët që ngjitin Everestin. Që flasin për mungesën e oksigjenit në majë të botës.

Por askush nuk flet për mungsën e ajrit poshtë. Atje ku zbret minatori. Ai që thith pluhur, jo oksigjen. Që nuk e bën për sport e as për sfidë personale, por ngaqë nuk ka zgjedhje tjetër.

E, pra… sot, në Tiranë, ne jemi shumë më afër ajrit të minatorit se atij të alpinistit.

Më kujtohen çarçafët që varën në mes qytetit disa aktivistë para disa vitesh. Ishin të bardhë, kur i varën në sheshin ‘Skënderbej’. Brenda dy ditësh u bënë të zinj. Dhe ne i pamë, bëmë një ‘uaau’… pastaj vazhduam rrugën.

Po mushkëritë tona? i keni parë si janë?

Ato nuk i vendosim dot në bulevard. S’i ekspozojmë dot si dëshmi.

Dhe ndërkohë… vazhdojmë të thithim ajrin që vret.

Ky ajër s’bën dallim.

E thith unë. E thith ti. E thith dhe ai fëmija i pafajshëm që luan në oborr, dhe ai prindi që voton me kompromis – për përfitimin e vogël.

Në dëm të qytetit. Në dëm të vetes.

Në dëm të fëmijëve të vet.

Ti mund të shmangësh ushqimin e keq. Mund të zgjedhësh restorantin.

Mund të mësosh të bashkëjetosh me kullat e betonit. Me mungesën e gjelbërimit.

Mund ta blesh ujin tërë jetën.

Mund të adaptohesh edhe me trafikun që të çmend.

Por ajrin? Ajrin nuk mund ta shmangësh.