Fritz Radovani
Në 70 vjetorin e permbytjes së Shqipnisë…/ NJË VRASËSE FËMIJËSH… SOT, “HEROINË” !
Do të filloj këte shkrim me një nga faktet që shkruen At Konrrad Gjolaj, në librin e Tij “Çinarët”, ku shpjegon se me daten 29 prill 1959, gjykata e Shkodres, dha vendimin e vet per pushkatimin e Mikut dhe Shokut Tij të perjetshem Don Dedë Malaj…
At Konrradi shpjegon: “I vetmi njeri që u interesue me i shpetue jetën Don Dedës, kje mesa e Tij 13 vjeçare, Drandja. Mbas arrestimit të Don Dedës ajo jetoi me Tinen. E ndihmoi materialisht Don Marin Shkurti, i cili u pushkatue edhe ky në 1969 si, edhe Don Pjeter Gruda, që edhe ky vdiq në burg në vitin 1989, i dënuem 15 vjetë. Me ndihmen e këtyne dy Priftenëve, Drandja u nis në Tiranë me daten 1 Maji 1959, me mujtë me takue Enver Hoxhën. Kje e pamujtun, madje as Haxhi Lleshin, kryetar’ i Kuvendit Popullor. Mujti me takue sekretaren e tij Nexhmije Hoxhën, që i takonte me kenë dora vetë. Drandja e vogel tue e kujtue veten para një “gjyshes”, ra në kurthen e asaj që populli e ka quejtë “pantera”, dhe vajza jetime me lot përfaqe i kerkoi faljen e jetës së axhës së vet, tue i shpjegue se ‘nuk kam asnjë njeri në këte Botë’. Nexhmia iu pergjegj: “Pse t’ ia falesh jetën atij, ai është armik i popullit. Ti nuk ke mundësi t’ interesohesh për té, mese do e mbash até?” Drandja iu pergjegj: “Até e mban burgu, s’ ka gja, veç të jenë i gjallë, aman të lutem ma ban këte nderë, se nuk kam as nanë as babë, veç këte axhë!”
Me daten 9 Maji Drandes, i erdhi pergjegja: “Lutja yte refuzohet.”
Kjo asht kenë Nexhmije Hoxha.” ( A. K. Gjolaj, “Çinarët”, fq. 169, Shkoder, 1996).
Me daten 12 Maji 1959, Don Dedë Malaj u pushkatue në moshen 42 vjeçare.
Në nandorin e vitit 1996, At Konrradi erdhi dhe më mori me shkue per një vizitë tek një person i panjohun per mue. Hyna në makinen e Tij dhe u nisem nga Rruga Canej jo, larg nga shtëpia ime… Kur u ndalueme më tregoi se aty, banonte Drandja…
Na hapi deren një djalë…hyme mbrendë, dhe tek dera e shtëpisë na priti Drandja.
Drandes tashti grue e moshueme, iu mbushën sytë me lot…Nuk mujti me nxjerrë asnjë fjalë nga goja, veç, si tue u pertypë, mujtëm me kuptue thanjen e zakonshme të atyne krahinave, prej të cilave Drandja trashigonte doke e zakone: “Hajdeni, mirse Ju ka prue Zoti!..” Vonoi me marrë veten. Filloi me folë si me Axhen e vet me At Konrradin…
Gati mbas një oret, At Konrradi kerkoi me ndigjue edhe unë, atë takim të Drandes, që pat ba me Nexhmije Hoxhën, në Maji të 1959. Ajo e shpjegoi si t’ ishte një ditë perpara.
Unë veshtrova pa nderhy fare, mbasi u topita tue ndigjue Burrneshen Drande!
Tue ndigjue Até, më dukej sikur po fliste Don Deda… e kishe ndigjue gjyqin e Tij dhe, nder mend më sillej pafajsia e Tij, guximi dhe qendrimi Burrnor… E, para syshë më dilte Drandja… një vajzë e vogel jetime, pa askend, e mbetun në Doren e Zotit… “tue i kerkue një bushtres plakë, ‘mëshirë”! Mëshirë! Kerkonte per një Prift të pafajshem!
Po, a thehej, “heroina e Gjenocidit komunist kundrejt Klerit Katolik Shqiptar, nga një fëmijë që ishte e pa asnjë njeri?!”…
Në lidhje me vrastaren “heroinë” kam veçue pak thanje:
Gjyljana Pervizi (Malaj): Unë “Beba”, që u futa në kamp 4 mujshe e dola 42 vjeçe.
I persekutuemi politik, autor i Nderuem i disa librave Agim Musta shkruen: “Në kampin e Tepelenës komunistët lanë të vdisnin nga urija 300 fëmijë…”
E nderueme zonja Klara Mirakaj Merlika tregon: “Shkova në interrnim me përparësen e shkollës e dola gjyshe mbas 45 vjetësh…”
***
Dishroni me pa edhe dokumenta të Gjenocidit komunist që ka aprovue kjo bishë në Kuvendin Popullor të Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë:
Lexoni këte dokument:
Tiranë, më 26.6.1979 Nr. i dekretit: 5912 Viti 1979…
Kryetari i Presidiumit të Kuvendit Popullor, Haxhi Lleshi dhe Sekretari, Telo Mezini firmosin dekretin për internimin dhe dëbimin si masë administrative, propozue nga Këshilli i Ministrave.
Në vitin 1979 hyjnë në fuqi disa nene për internimin dhe dëbimin kundër shtetasve shqiptarë e të huaj dhe personave pa shtetësi,që kanë mbushur moshën 14 vjeç.
“Republika Popullore Socialiste e Shqipërisë
Presidiumi i Kuvendit Popullor
Dekret Për Internim dhe dëbim si masë administrative në mbështetje të nenit 76 të Kushtetutës, me propozimin e Këshillit të Ministrave.
Presidiumi i Kuvendit Popullor i Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë
Vendosi:
Neni 1.
Internimi dhe dëbimi, si masë administrative, mund të vendoset kundër shtetasve shqiptarë, shtetasve të huaj dhe personave pa shtetësi, që kanë mbushur moshën 14 vjeç, janë të përgjegjshëm dhe paraqesin rrezikshmëri për rendin shoqëror të Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë.
Neni 2.
Internimi dhe dëbimi mund të vendosen edhe kundër pjesëtarëve të familjes së personave të arratisur brenda ose jashtë shtetit.
Quhen pjesëtarë të familjes personat që në çastin e arratisjes, bashkëjetonin me të arratisurin, si bashkëshorti, fëmijët, prindërit, vëllezërit dhe motrat, si dhe persona te tjerë që bashkëjetonin me të dhe kanë qenë në ngarkim të tij.
***
Ky ligj 50 vjet para nenshkrimit të tij tek né, kur u aplikue në Gjermani u quejt Gjenocid. Në Gjermani perfshinte 5% të popullsisë gjermane.
Në Shqipninë e 1979 ky ligj ka perfshi të gjithë Popullin Shqiptar! Nenshkruesit e këtij GJENOCIDI, vazhdojnë me kenë “heroj” dhe, me u shperblye si të tillë edhe pse njihen si vrasës mashtrues dhe terroristë të pashpirtë të selisë krimit në Shqipni.
Në Republiken e Shqipnisë sot, konsiderohet “Heroizem”…i nenshkruesëve!
Po, sa e sa libra mund të shkruhen vetem me kujtime të Fëmijëve të plakun nder kampe? – Oh sa herë, kjo kober ka kafshue mija e mija Shqiptarë e lanë jetima rrugash e kampesh interrnimi e shfarosje… Oh, sa fëmijë ka mbytë e mbytë prap kjo bishë me vendimet e saja, nder kënetat e malet e shkretnueme të Tepelenës e sa e sa fermave mizore, ku Nanat Shqiptare vajtonin Loçkat e zemres tue i mbulue me baltë?!
Po, sa gra e nuse të reja kanë lindë nder tortura në birucat e sigurimit shtetit foshnje dhe janë masakrue pa mujtë me i dhanë bebeve të vogla një ditë gjiun e Nanës!
Mija e mija fëmijë nder fshatra… edhe pse Nanat e tyne zgjoheshin pa dalë dielli dhe milnin lopët e kooperativës, nuk kishin të drejtë as me ushqye me qumësht fëmijët e vet, se kështu kishin urdhnue “heroinat e deputetet” e Kuvendit Popullor… që vetem, mendonin per “jeten e lumtur”… të fëmijëve tanë… E kush e beson këte sot në Botë?
Në vitin 1974, i duhej gjak fëmijësh të porsa lindun me i dhurue Enver Hoxhës…
E sa fëmijë u mbyten në maternitetin e Tiranës, me urdhën të kësaj “heroinë”, per me i shpetue jeten katilit Popullit Shqiptar..?! – Askush nuk flet! Vazhdon edhe sot frika!
Kjo bishë e pangopun me gjak Fëmijësh asnjëherë nuk ishte ndryshej nga shoku i vet terrorist e kriminel, por nuk gaboj, kur e them me bindje se, ndoshta, edhe ia kalonte atij barbari anadollak, që edhe pa sy në ballë e pa mend në kokë dinte me vue “firmen” e vet per tradhëti ndaj Atdheut, robni të Popullit Shqiptar, shfarosje inteligjence dhe të disa dhjetra Atdhetarëve, e në “ditë feste” me çue dollinjë “Me gjak Klerikësh Katolik”!
Sa gotat ka shkrepë kjo perbindshe gjaksore me terroristë per vrasje Fëmijësh…
Me të tillë vrasës Foshnjesh dhe trashigimtarët e tyne…
Shqipnia sot troket në dyertë e Europës!.. TURP !
Melbourne, Shkurt 2014.
Zeri i Amerikës
