Meditimi është aventurë, një aventurë në të panjohurën… aventura më e madhe që mund të ndërmarrë mendja njerëzore. E me aventurë unë kuptoj faktin se nuk mund të edukohesh përmes saj. Para së gjithash, nuk mund të dish asgjë qysh më përpara. Nëse ti nuk di, nuk mund të dish. Gjithë ç’mund të thuhet, në analizë të fundit nuk do të thotë asgj; e vërteta mbetet e pathënë. Është thënë shumë… është thënë shumë në lidhje me asgjë. Gjithsesi nuk është shprehur as dhe një fjalë e vetme. Nëse ti nuk e njeh, nuk mund ta njohësh. Por, në lidhje me këtë, diçka mund të tregohet. Por nuk do të jetë kurrë thelbi: nuk mund të jetë. Natyra e kësaj çështjeje është e atillë, sa është e pamundur. Nuk mund të thuash se ky është meditimi. Ajo që mund të thuhet është se meditimi nuk është ky, se meditimi nuk është ai. Ajo që mbetet është… e ajo që mbetet është e patreguar. Për këtë ka shumë arsye. Meditimi është diçka më e madhe se mendja. Nuk është diçka që ndodh në mendje; është diçka që i ndodh mendjes. Përndryshe mendja do të qe e aftë ta përkufizonte, ta njihte, ta kuptonte. Kësisoj, nuk është diçka që ndodh në mendje, po përkundrazi diçka që i ndodh mendjes. Është njëlloj siç i ndodh vdekja jetës. Vdekja nuk ndodh kurrë në jetë; i ndodh jetës. Meditimi është vdekje për mendjen, ashtu siç është vdekja për trupin, për jetën. Meditimi është një vdekje më e thellë… jo fizike, por psikike. E, sa më e thellë është vdekja, aq më e thellë është mundësia e rilindjes.
Procesi
Kur ndodh vdekja fizike, ti rilindesh fizikisht. Përsa i përket brendësisë tënde, nuk do ndodhë asgjë, absolutisht asgjë. Ti do të mbetesh i njëjti… do të jetë e njëjta vijimësi, asgjë nuk do të jetë ndryshe. Por sa më e thellë të jetë vdekja, aq më e thellë është ringjallja. Nëse vdes psikologjikisht, nëse mendja vdes, atëherë rilindesh, por kjo rilindje nuk është si rilindja fizike. Kur trupi vdes, zëvendësohet; një trup i ri e zëvendëson. Po kur vdekja është mendore, vdekje psikike, mendja nuk zëvendësohet. Vetëdija mbetet pa mendjen. Meditimi është vetëdije pa mendje… një qiell i hapur pa mure rrethepërqark. Ne mund të shkatërrojmë muret e një shtëpie, por jo dhomën, sepse dhomë nuk do të thotë tjetër gjë veçse hapësirë. Pa muret, dhoma bëhet «hapësirë». Do të jetë ende e pranishme, nën qiell të hapur. Natyrisht, ti nuk do ta shohësh më si dhomë, sepse tashmë nuk mund ta përkufizosh… është bërë njësh me qiellin… por dhoma është ende, si më parë. Madje më shumë se më parë. Vetëm se muret nuk janë më. Nëse e përkufizon dhomën si mure, mund të thuash se tashmë dhoma nuk është më; por nëse e përkufizon dhomën si hapësirë, si një boshllëk midis muresh, atëherë dhoma do të vijojë të jetë edhe pa muret. Madje, do të jetë bërë më e madhe… e pafundme. Kur mendja vdes – domethënë, kur muret e dhomës zhbëhen – boshllëku, hapësira brenda mureve mbetet, por bëhet shumë më e madhe. Kjo është vetëdija. Po bëj një dallim: boshllëkun e brendshëm po e quaj «vetëdije», ndërsa muret përreth «mendje». Ose mund të thuash kështu: mendja me m të vogël vdes. Mendja me M të madhe vijon të jetojë. Atëherë nuk është mendja jote; nuk mund të jetë jotja. Nëse muret rretheqark dhomës hiqen, nuk mund të thuash që dhoma është imja. Dhoma do të jetë, por jo imja, sepse unë mund ta quaj «imja» vetëm atë që është brenda mureve, brenda kufinjve. Zbrazësia e thjeshtë nuk mund të jetë imja. Prandaj, kur mendja me m të vogël vdes dhe është e pranishme mendja me M të madhe, ti nuk je. Dhe nuk je zëvendësuar nga një mendje tjetër; nuk je zëvendësuar fare. Meditimi është një vdekje e hollë, por e thellë. Është vdekja e vetes, e mendjes tënde, e egos tënde, e çdo gjëje që të përkufizon. Vetëm ajo që është brenda teje, ajo që s’është mendje, ajo që s’është ego, mbetet… dhe është vetëdije e pastër. Kësisoj, para së gjithash, muret e mendjes, proceset mendore, nuk janë meditime. Janë pengesa për meditimin. Çfarë janë këto mure? Si vetëpërkufizohet mendja, si është bërë e kufizuar? Cilët janë kufinjtë për shkak të të cilëve mendja është ndarë nga Mendja, nga vetëdija?
Meditimi
Ka tri gjëra. E para është kujtesa. Pjesa më e madhe e mendjes është kujtesa. Dhe është një kujtesë shumë e gjatë; zë fill qysh nga jetët e pafundme që ti ke jetuar. Mendja grumbullon gjithçka, jo vetëm atë që kemi mbledhur në mënyrë të ndërgjegjshme. Kur fëmija është në prehërin e së ëmës, mendja fillon të mbledhë. Kur ti flë, mendja mbledh; edhe kur je në koma, krejtësisht pa vetëdije, mendja mbledh. Mendja vazhdon të mbledhë: asgjë nuk i shpëton. Mendja e pavetëdijshme është një Mur i Madh Kinez kujtimesh… shumë shumë i gjatë.
Kjo kujtesë është jo vetëm një pjesë e trurit tënd, por një pjesë e çdo qelize të qenies tënde, të çdo qelize të trupit tënd. Në fillim janë njëzet e katër qeliza mashkulli dhe njëzet e katër qeliza femre ato që të kanë krijuar. Ato kanë patur një program të caktuar, një kujtesë të caktuar. Një ditë, qysh ditën e parë që ishe në mitrën e nënës, arritën të dinë deri dhe ç’lloj hunde do të kesh. Veza e re do të tregojë se çfarë sysh do të kesh, deri në ç’moshë do të jetosh, sa inteligjencë dhe sa ego do të kesh. Qeliza, në dukje e thjeshtë, me të cilën ke filluar jetën, është e ndërlikuar po aq sa dhe ti. Ajo përmban të gjitha kujtesat e të gjitha racave; mbart në vete tërë mendjen kolektive. Mandej depërton në shpirtin tënd… egoja jote, mendja jote. Kësisoj trupi ka kujtimet e tij, ndërsa mendja ka kujtimet e saj. Ti je udhëkryq: një mendje me shumë kujtime, dhe një trup me kujtimet e mbarë racës kolektive, me kujtimet e mbarë mendjes kolektive. Kujtimet e trupit janë më të forta se të mendjes, prandaj ti je gjithmonë viktima e tyre. Sadoqë rropatesh të luftosh kundër tyre, kur vjen çasti, trupi fiton. Mendja jote s’është asgjë përballë tij, sepse trupi është pjesë e mendjes racore. Ja pse të gjitha religjionet ranë në grackë në çastin kur filluan të luftonin trupin. Nuk mund të luftosh kundër trupit. Nëse fillon të luftosh kundër tij, arrin vetëm të çosh dëm jetën tënde.
Nuk mund të luftosh kundër trupit, sepse trupi është e tërë raca… e jo vetëm raca, por e tërë historia e vetë ekzistencës. Çdo gjë vijon të jetojë në ty. Çdo gjë ka ekzistuar e vijon të jetojë në trupin tënd; uni yt mbart në vete çdo gjë. Ja se pse një fetus në barkun e së ëmës duhet t’i kalojë të gjitha stadet e qenies njerëzore nëpërmjet evolucionit. Nëntë muajt e kaluara në barkun e nënës janë një përmbledhje e shkurtër e tërë evolucionit. Një individ e fillon ekzistimin e tij duke qenë një amebë, qeliza e parë primitive. Fillon nga e njëjtën gjëndje prej së cilës duhet të fillojë edhe ameba në ujët e detit. Mitra amësore përmban të njëjtat kushte kimike me ato të ujit të detit… të njëjtat. Uji në mitër, mbrënda të cilit noton qeliza, ka të njëjtët përbërës si uji i detit, saktësisht të njëjtët. Evolucioni fillon nga mitra amësore; por natyrisht është një evolucion në miniaturë. Gjithçka duhet të rifillojë, sepse qeliza ka një kujtesë. Nëse nuk përshkon sërishmi tërë procesin evolutiv, nuk mund të funksionojë si qelizë njerëzore e evoluar. Koha që kërkon ky proces është e shkurtër: amebës i është dashur të presë miliona vjet para se të mund të linte detin, por kjo qelizë, qeliza-vezë në mitrën amësore, e përshkon këtë fazë brënda vetëm një jave. Në këto shtatë ditë përmbushet i njëjti evoluim, në të njëjtat gjëndje evolutive… që përfshin miliona vite. Brënda nëntë ditëve të kaluara në mitrën amësore përfshihet i tërë evolucioni, e nëpërmjet këtij procesi qeliza ka një program të përcaktuar. Kësisoj, në njëfarë kuptimi, trupi yt është i tërë evolucioni. Në një gjëndje shumë të ngjeshur, atomike, trupi ka kujtesën e tij, e ai që dëshiron të hyjë në meditim, duhet që më së pari të kuptojë kujtesën e trupit të vet, kujtesën fiziologjike. Mos lufto kundër trupit. Nëse fillon të luftosh, hedh një hap të gabuar, e do të jesh gjithnjë e më tepër i pështjelluar. Bashkëpuno; nuk ka rrugë tjetër. Bëj që trupi yt të jetë plotësisht në rehatinë e vet; mos krijo kurrfarë tensioni midis teje e trupit. Lufta jote e vërtetë nuk është kundër trupit, as kundër kujtesës së trupit, por kundër kujtesës së egos… psikës sate, mendjes sate: dhe kjo është gjë tjetër, krejtësisht gjë tjetër. Prandaj mos lufto kundër trupit. Kur ti lufton kundër trupit, nuk ke kurrë kohë për të luftuar kundër mendjes. Kur fillon të luftosh kundër trupit, do të vazhdosh në pafundësi; do të jetë vetëvrasje. Do të jetë shkatërruese. Do të hedhësh farën e humbjes tënde. Fakti se do të pësojmë humbje është i pashmangshëm. Një qelizë e vetme që lufton kundër tërë njerëzimit, lufton kundër tërë qenies si e tillë! Është e pamundur.
Si ndodh?
Kështu pra, mos i interpreto kujtimet e trupit si të ishin kujtimet e tua. Përshembull, uria është një kujtim i trupit tënd. Mund ta luftosh, por fitorja do të jetë shumë e vështirë, shume zorshme, thuajse e pamundur. E nëse fiton, fitorja ka për të qenë humbja jote e plotë. Nëse do të mposhtësh urinë tënde, ke hedhur një hap vetëvrasës; brënda nëntëdhjetë ditësh do të jesh i vdekur. As trupi vetë nuk do të të tregojë më se ka ardhur çasti për t’u ushqyer. Kësisoj, është më mirë që ti të mos fitosh kurrë mbi trupin tënd. Përndryshe ka për të qenë vetëvrasje; nuk do të ketë më asnjë urë lidhëse midis teje dhe kujtimeve të trupit tënd. Kjo është e vetmja mënyrë për të fituar. Por në të vërtetë, ti nuk arrin të fitosh dot. Arrin veç të vrasësh veten. Ka metoda përmes të cilave mund të prishet ura midis teje e trupit tënd. Ka shumë metoda të hatha yoga-s, për të prishur urën. Trupi vazhdon të thërrasë «Uri! uri! uri!», por ti nuk e merr vesh kurrë; ura është prishur. Trupi vijon të kërkojë vëmendje, por ti nuk e di. Je bërë i pandjeshëm ndaj thirrjes së tij. Mos praktiko asgjë që e bën të pandjeshëm trupin tënd apo ty. Meditimi është ndjeshmëri e plotë. Kur arrin të jesh meditativ, trupi yt bëhet aq i ndjeshëm, sa ti nuk mund ta konceptosh tani për tani. Ne nuk dëgjojmë kurrë saktësisht, nuk shohim kurrë saktësisht… vetëm njëfarë soji. Ti përshkon një kopësht. Duket sikur ti shikon, por në të vërtetë vetëm vështron, nuk shikon. Sytë janë bërë të pandjeshëm; ti ke luftuar me sy. Trupi është bërë i pandjeshëm; ke luftuar kundër trupit.E tërë kultura tregohet armiqësore ndaj trupit… e tërë kultura, cilado që të jetë, qoftë lindore qoftë perëndimore, nuk bën kurrfarë dallimi. Në njëfarë kuptimi, kultura që ka evoluar në këtë planet është shëndetligë. Është armike e trupit. E, nëse ti vepron kundër trupit, atëherë në njëfarë kuptimi vepron kundër tërë universit. Është një univers në miniaturë. Marrëdhënia jote me universin, ura jote e komunikimit me universin, instrumenti yt për të mbërritur universin, është trupi yt. Trupi është një mister i madh. Kësisoj, mos lufto kundër trupit. Bëj gjithmonë një dallim të qartë mes asaj që është kujtesë e trupit, e asaj që është kujtesë e mendjes. Uria është një kujtesë e trupit, por edhe mendja ka kujtimet e saj. Nuk janë ekzistenciale; vlera e tyre nuk qëndron në synimet e mbijetesës. Ky është dallimi themelor mes kujtimeve të trupit dhe kujtimeve të mendjes. Kujtimet e trupit kanë një vlerë që lidhet me qëllimet e mbijetesës. Nëse ti i mohon, nëse lufton kundër tyre, nuk mbijeton dot. Por kujtimet psikologjike, në të vërtetë, nuk kanë ndonjë vlerë që lidhet me mbijetesën. Janë vetëm një grumbullim, një mbeturinë… diçka që duhet vërvitur tutje, diçka që duhet flakur tej, prejse ti je i ngarkuar. Por këto kujtime të mendjes janë njëlloj të vjetër, të lashtë. Kur ti zemërohesh, ka dy mundësi: mund të jetë ndonjë kujtim i trupit, mund të jetë ndonjë kujtim i mendjes. Është e domosdoshme të bëjmë njëfarë dallimi midis kujtimeve të trupit e kujtimeve të mendjes. Nëse zemërimi yt ka vlerë për mbijetesën, nëse pa të nuk mund të mbijetosh dot, atëherë kemi të bëjmë me një funksion të trupit. Por nëse pezmi yt nuk ka kurrfarë vlere për mbijetesën, atëherë është veç një zakon i mendjes, është veç një përsëritje mekanike e mendjes. Atëherë është një kujtim i mendjes. Je zemëruar aq shumë herë, sa tashmë është bërë diçka e kushtëzuar. Sa herë që dikush shtyp butonin, ti zemërohesh përsëri. Ji i vetëdijshëm për këtë! Por nëse dikush nuk është inatosur kurrë mendërisht, nëse nuk inatoset për forcë zakoni… zemërimi i tij trupor do të ketë bukurinë e vet. Nuk do të jetë kurrë diçka e shëmtuar. Do të jetë veç një tregues që ky individ është gjallë, jo i vdekur. Sa më shumë që zemërohesh për forcë zakoni, aq më e vogël është aftësia jote për t’u zemëruar fizikisht. Atëherë zemërimi yt do jetë diçka e shëmtuar. Nuk të shton asgjë. Je vetëm shkak turbullimi për veten e për të tjerët. Këtë mund ta nxëmë edhe përmes një rruge tjetër: për shembull, seksi. Seksi mund të jetë një kujtim i trupit. Atëherë ka një vlerë për mbijetesën. Por mund të jetë edhe thjesht mendor, trunor, për forcë zakoni. Atëherë nuk ka kurrfarë vlere për mbijetesën. Nëse seksi është veç një zakon, bëhet gjë e shëmtuar. Nuk do të mbartë në vete as dashuri e as bukuri. Nuk do të ketë muzikë, as kumbimet më të thella. Sa më shumë që seksi është trunor, aq më pak do të jetë i aftë trupi yt në të. Do të mendosh më shumë, por nuk do mund ta dish me saktësi se ç’është, cili është misteri i tij më i thellë. Mendja do të vazhdojë të mendojë për seksin, e trupi duhet t’i shkojë pas. Sa herë që trupi i shkon pas mendjes, aty nuk ka jetë. Trupi hiqet osh si një peshë e vdekur. Në gjithçka – seks, lakmi apo çfarëdo gjëje tjetër – bëj përherë një dallim, sigurohu nëse ka apo nuk ka vlerë për mbijetesën. Nëse ka vlerë për mbijetesën, mos e lufto. Nëse është veç një zakon mendor, bëhu i ndërgjegjshëm. Kujtesa e mendjes, kujtesa e të gjitha veprimeve tua të kaluara, është bërë diçka e kushtëzuar. Ti vijon të përsëritësh të shkuarën; sillesh si makinë. Ji i vetëdijshëm! Do të befasohesh kur ta dish që, nëse nuk ka mendje në zemërimin tënd, nëse është veç një kundërveprim i plotë ndaj një gjëndjeje, një kundërveprim i tërë trupit, pa parakushtëzim mendor… atëherë nuk do të ketë fare pendim. Ke vepruar në mënyrë të plotë në gjendjen e dhënë, ashtu siç e kërkonte gjendja. Atëherë nuk duhet të ketë asnjë pendim. E kur nuk ka pendim, nuk do të ketë as grumbullim psikologjik. Nuk do të bëhet zakon për ty,marrë nga: OSHO.
